Of je wel bevoegd bent
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Wanneer ben je bevoegd?
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf overwegingen om de dag mee te beginnen. Vandaag vanuit een station op de grens van Duitsland-Polen. Het geknetter van de radio in deze koffietoko is te luid om ook maar te denken aan een geluidsopname, dus we zullen het vanochtend met geschreven tekst moeten doen. Ik ben op weg naar Polen, naar de grens met Wit-Rusland. Daar mag ik iemand interviewen die al sinds jaar en dag aan de grens in de oerbossen woont en de mensen helpt die door de Wit-Russische dicatator de grens worden over gedwongen. Een soort oorlog met inzet van mensen als wapens. Zij helpt waar ze kan, met alle gevolgen van dien voor haar persoonlijke en gezinsleven. Ik wil haar heel graag spreken. Maar eerst zit ik nog op een stationnetje in Duitsland middenin een nachtelijke treinreis te wachten op mijn aansluiting. De titel van vandaag:
Wanneer ben je bevoegd? – PopUpGedachte maandag 12 december 2022
Zo’n reis naar Polen is een gekke aangelegenheid. Ik ben geen journalist die voor een krant een verhaal gaat halen. Ik ga geen organisatie opzoeken om mijn vrijwillige diensten aan te bieden. Ik kan niet eens podcasts maken, tenminste niet zoals ik denk dat mensen die podcasts maken podcasts maken – met studio’s en kennis van zaken over de technische kant van de zaak. Toch ga ik, omdat het verhaal verteld moet worden en dat je maar heel weinig weet als je er niet geweest bent. En omdat ik er een verhaal over mag maken, wat verteld moet worden. Ben ik bevoegd? De vraag is of er bevoegdheid nodig is.
Ik herinner me nog levendig en met pijn in het hart het moment dat ik tegenover de voormalige burgervader van Amsterdam op de bank zat. In zijn ambtswoning. Ik was er ontboden omdat ik met een paar mensen een plan had bedacht voor vier mei. Ik was net terug uit Griekenland, had gezien hoe huidige vluchtelingen behandeld werden en kon niet met droge ogen stilstaan bij een oorlog toen, bij verschrikkingen van toen en niet aandacht geven aan het prikkeldraad, de kampen, de soms dodelijke bureaucratie van nu. Onvergelijkbare grootheden, dat wisten wij ook wel. Maar herdenking moet toch altijd een nie-wieder in zich hebben? Nou dan. Dus we hadden een vergunning voor een plek, overleg met het 4 en 5 mei comité die enthousiast was en we gingen aan de slag. We zouden 3000 witte kruisjes plaatsen, voor elke datum en gelegenheid waarbij vluchtelingen waren omgekomen in een poging Europa binnen te komen.
Dat was echter buiten de waard gerekend. En de waard is in dit geval de media. Kranten kopten al vóór het echt bekend was dat dit weleens uit zou kunnen groeien tot de 4 mei rel van dat jaar. En zo geschiedde. Op de bank keek de burgervader me aan en hij moet zich afgevraagd hebben welke irritante jongeling nu weer één van de belangrijkste ceremonies van de stad komt verstoren. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om een vergelijking te maken tussen de shoah en onze vluchtelingenpolitiek. Ik was door de voorafgaande media aandacht al zo door de mangel gehaald dat ik niet meer de mentale energie had om dat beeld recht te zetten. Misschien had hij wel gelijk. Wie was ik nou helemaal?
Toch zat Van der Laan daar niet. Het ging hem puur om de inhoud, niet om wie ik was. En waar ik vandaan kwam of wat ik aan ervaring of universitaire graad had. Hij vroeg niet naar mijn autoriteit. Hij wilde vooral zorgen dat zowel het recht op protest gewaarborgd werd als de vier-mei ceremonie. Knap werk. Onder de indruk. Achteraf dan, he?
Het is zomaar een vraag die bij je opkomt: wie ben ik om hier rotzooi te schoppen, om zomaar iets te roepen wat onrust teweeg kan brengen. Of dat nu in de media is of aan het Kerstdiner. De vraag naar bevoegdheid klinkt zomaar, zo niet van anderen dan wel van jezelf. Vandaag wordt die aan Jezus gesteld omdat hij werkelijk voor grote chaos zorgt – beroering, zeggen de bijbelschrijvers dan netjes. Vandaag willen de wetgeleerden weten wat voor bevoegdheid hij heeft en Jezus stelt een paar goede wedervragen en weigert dan antwoord te geven. Goede scene, staat in de teksten, hieronder te klikken en na te lezen.
Punt voor mij is; de vraag naar bevoegdheid wordt zomaar gesteld, zo niet door een ander dan wel door jezelf. En die komt meestal van de hoeders van de status quo. De rabbi gaat rustig door met zijn ontwrichtende werk. Omdat de status quo niet klopt. Ik reis dus ook maar door naar Polen. Ik ben jezus niet en verwacht geen ontwrichting – maar dat er verhalen verteld moeten worden die lastig zijn om te horen, die niet passen bij ons zelfbeeld – daarin ben ik maar weer eens bevestigd. Ik hoop wat te blijven schrijven de komende dagen maar kan het niet garanderen. In elk geval, voor vandaag:
Vrede gewenst, échte vrede. En alle goeds.
