De weg die we hebben te gaan
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
De weg die we hebben te gaan – PopUpGedachte dinsdag 10 januari 2023
Voor me zitten 22 studenten, ze studeren aan een Hogeschool in Ede en doen een minor, een serie lessen en opdrachten als aanvulling op de gewone opleiding. Deze minor gaat over leiderschap en samen met een collega help ik hen op weg naar leiderschap in maatschappelijke vraagstukken. Als je even niet oplet, is het een chaos in zo’n lokaal. Maar als het gaat over werkelijk leiderschap, over verantwoordelijkheid nemen, dan wordt het stil. Alsof ze ook heus wel weten dat dit over hen gaat, dat het voor hen belangrijk is om te weten hoe je ergens voor staat en waar je dan voor staat en dat dit geen gemakkelijke weg zal zijn. Ik vertelde over een coach met wie ik over de hei liep toen ik zat te worstelen met mijn rol, mijn geschiedenis en wat me te doen stond. Het waren heftige gesprekken, voor mij althans, hij was de rust zelve. Ik was ofwel in tranen of woedend of zoekend naar woorden en vertwijfeld. Hij vroeg me op een gegeven moment wat ik ten diepste wilde. Ik zei, uit mijn tenen, ik wil dat mensen mij begrijpen. Hij stond stil in al zijn rustige coachings-zijn en zei: niemand gaat jou ooit begrijpen, jij bent helemaal alleen. Toen liep ’t ie weg. Nou, ik kon wel janken. Was boos, vond het vreemd, wist niet wat ik moest doen zo op deze open plek op de hei in mijn eentje. En voelde ook iets van opluchting zich aandienen. Hoe erg was dat alleen-zijn precies? Dat wat ik zo had proberen te vermijden door mezelf uit te leggen, te verdedigen, te verbinden. Ik bedacht me toen en daar dat als je verwacht dat mensen je begrijpen, dat dan elke keer dat dit niet gebeurt een tegenvaller is. Terwijl als ik me zou verzoenen met de alleenheid van mijn weg – lelijk woord, maar je begrijpt wat ik bedoel – dan is elke keer als je wel iemand treft die je begrijpt, een mooie meevaller. En ik bedacht: ik begrijp mezelf al niet, laat staan een ander. De hei kreeg weer wat meer kleur, ik hoorde de vogels weer fluiten en over het pad kwam weer de coach aanlopen. Samen liepen we verder.
Het is een weg die we hebben te gaan, de tweeëntwintig studenten voor mijn neus, ik zelf, mijn kinderen. En dat is een weg die vaak dwars door de pijn heen moet. Waarom? Misschien is er wel een betere vraag en dat is ‘Hoe’? Dat je het alleen hebt te doen op een bepaalde manier is waar. Maar niet geïsoleerd. Dat het eenzaam zal voelen is waar, maar dat dit momenten zijn ook – als je tenminste het toelaat dat anderen ook naast je staan. Ook al volgen ze het niet helemaal waar je in zit. Vandaag in de lezing staat dit, de schrijver van een brief aan de ‘Hebreëers’, zo heet het boek, schrijft:
“Want om vele kinderen in zijn luister te laten delen achtte God, voor wie
en door wie alles bestaat, het passend de bereider van hun redding
door het lijden naar de uiteindelijke volmaaktheid te voeren.’
Mooie cryptische zin, maar het probeert iets te zeggen over Jezus en over ons. Dat in het christelijke verhaal de held, de redder, God zelf op een bepaalde manier, door de mangel wordt gehaald op een vrij gruwelijke manier – als door de dood zelf heen. En dat dit klopt, omdat de weg van de mens nou eenmaal daar dwars doorheen leidt. Betekent heus niet dat je als een soort eigen Atlas dan de hele wereld op je nek moet nemen, maar een deel van de pijn is onontkoombaar. En daar kruipt ook de Eeuwige zelf doorheen. Misschien alleen al om te tonen dát er een weg doorheen is.
Vandaag staat Pieter Wittenberg terecht en nog meer dan twintig anderen. Ze hielpen mensen op zee tussen Turkije en Griekenland en probeerden hen te redden van de verdrinkingsdood. Nu sleept er een rechtszaak – al jaren – en hangt hen de mogelijkheid van 25 jaar cel boven het hoofd. Niemand die gelooft dat ze dat gaan krijgen en toch is de mogelijkheid bijna onverdraaglijk. Pieter staat er met opgeheven hoofd, een man om af en toe eens naar te luisteren. Kome wat komt, zegt hij. Ik sta hier voor rechtdoen en menselijkheid.
De weg is niet eenvoudig, maar het is wel onze weg. En je bent niet de enige, we kruisen steeds elkaar wegen – en de lezing van vandaag zegt dat je ook steeds daar en dan de weg van de Eeuwige kunt kruisen, die loopt daar ook.
Tot zover vandaag. Een hele goede dinsdag gewenst. En vrede, en alle goeds.
