Het is nog geen Pasen
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Pasen is nog niet begonnen – PopUpGedachte maandag 11 maart 2024
Het is nog donker vanochtend als ik dit schrijf. Buiten lijkt het stil, maar dat is niet helemaal waar. Een deel van de vogels is al aan hun concert begonnen, alsof ze de dag tevoorschijn willen trekken. Alsof ze weten dat het licht komt, terwijl de lucht nog zwartblauw is en nog nauwelijks iets weggeeft van de dag die er heel binnenkort staat aan te komen. Het is maandag, het is rustig, maar zo niet in de wereld. Ook daar is het nog niet erg licht aan het worden. De Ramadan is begonnen voor onze moslimsbroerders en -zusters, een prachtige periode weet iedereen die wel eens aan een Iftar tafel heeft gezeten. Er is zoveel vreugde, hartelijkheid, gastvrijheid en toewijding – dat heb ik tenminste elke keer weer ervaren. Daar brandt er licht. En laat zo in vredesnaam dat Pasen zijn straks. Een plek om elkaar te omarmen, om te vieren dat het kwaad niet het laatste woord heeft, om de ander – ook degenen wiens nieuwsbronnen je niet vertrouwt en wiens gedachtegang je niet kunt volgen – in de ogen te kijken, het glas mee te heffen en elkaars menselijkheid, liefde, zorg en ja, ‘heiligheid’ zogezegd, te erkennen.
Vanochtend lees ik dit in de tekst van de dag : “Zo spreekt de Heer: “In die dagen ga Ik scheppen een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Aan wat vroeger geweest is, wordt dan niet meer gedacht en het komt in het hart niet meer op, maar gij zult verrukt zijn en juichen, altijd door, om wat Ik dan schep. Want Ik maak van Jeruzalem een verrukking en een heerlijkheid van zijn volk. Ik zal om Jeruzalem verrukt zijn en opgetogen over mijn volk. Het geluid van geween, het geluid van geschrei worden daar nooit meer gehoord. Daar zal geen kind meer zijn, dat na weinige dagen sterft, en er zal geen grijsaard meer zijn, die zijn dagen niet vol zal maken.”
Klinkt als een soort hemel. Nieuwe hemel en nieuwe aarde, maar staat voor een nieuwe politieke en sociale werkelijkheid die met profetische poëzie wordt aangekondigd. Het volk dat toen compleet uit eigen land was weggevoerd, mag onder een nieuw politiek bewind terugkeren en de eigen plek herstellen. De droom van Afghanen, Koerden, Syriërs, Gazanen, van Joden die hun eigen land niet meer herkennen, van Congolezen en zoveel anderen. Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, niet als magische werkelijkheid met leven op de wolken in een luchtkasteel van engelen. Een veel rauwere nieuwe werkelijkheid van leven dat een wending heeft genomen, een politieke en sociale wending. En we zijn daar nog niet. Trump staat gewoon op de stembiljetten, Portugal maakt een ruk naar populistisch rechts en oorlogen zijn er te over.
Wat is dan geloven? Dat God, de eeuwige, de wereld toch niet in de steek heeft gelaten. En wat is God dan? Niet degene in wiens naam oorlog na oorlog wordt verklaard, niet degene in wiens naam mensen tot slaaf gemaakt worden. Het is degene die rondhangt met de lijdenden en steeds opnieuw inspireert om de hoop ter hand te nemen. Om hoop te blijven houden, al is het ergens in een hoek, een nieuw zaadje dat word geplant, een hand die wordt uitgestoken, een vredesinitiatief. Of dat nu gaat om een Gaza Staakt het Vuren Pelgrimage zoals die van Kairos Sabeel op zondag 24 maart, of een Paasfeest van Graceland – ik noem maar even twee dingen waar ikzelf bij ben de komende tijd.
Initiatieven waar je kunt twijfelen of het wel iets voor je is, maar luister naar de vogels. Zij zingen al terwijl het nog donker is. Ze weten dat de dag eraan komt. En verrek, inderdaad, het wordt lichter in de lucht. Op pad gaan, je verbinden, lopen met mensen van wie je niet weet wat ze denken naar plekken waarvan je niet weet of je er per se wil zijn, liefde geven aan dat wat je hart heeft geraakt om te voorkomen dat je hart een te dikke muur wordt van gelatenheid en onvermogen. Pasen is misschien wel net zo goed een opdracht, zoals Ramadan dat is. Een opdracht om te vieren, te omhelzen, te bekeren en vergeven waar dat passend is – en weer aan nieuw leven te beginnen, steeds opnieuw.
Tot zover even de popupgedachte van vanochtend. Een hele goede maandag gewenst – en vrede, en alle goeds.
