Mag het even rusten
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Mag het even rusten
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf overwegingen om de dag mee te beginnen. Vandaag met de titel
Mag het even rusten – PopUpGedachte vrijdag 8 maart 2024
Het is vrijdag, de laatste dag van de werkweek en alleen al bij de titel zegt waarschijnlijk tachtig procent: ja, alsjeblieft! Mag het even, even pauze, even niet, even vrij. De één wil het nieuws laten rusten of eigenlijk het verantwoordelijkheidsgevoel en de emotie die erbij horen. De ander wil de strijdbijl begraven. Een derde wil graag dat de wereld even rust neemt, dat alle tot slaaf gemaakten even de benen kunnen strekken, de mijnen de mijnen kunnen laten en in de schaduw kunnen rusten. Dat even alle trucks de Gazastrook binnen kunnen rijden, dat Hamas ophoudt met geweldsretoriek, dat in godsnaam het Israelische leger zich even terugtrekt achter de eigen muren. Dat ik even mag rusten, gewoon van mijn verantwoordelijkheden, en van de kopzorgen.
Ik denk dat tachtig procent ‘ja alsjeblieft’ nog te weinig is. Dat het rustig negentig of meer is. Omdat de last op onze schouders, de druk op onze nieren, de stemmetjes van ons geweten en het voortdurende gepor van de nieuwsdiensten en apps ons niet los laten. Mag het even rusten.
Gisteravond sprak ik met mensen die Rouwen & Vieren willen gaan organiseren in hun stad in 2024. Mensen die vaak als ondernemer altijd aan staan, mensen vaak met rouw in hun geschiedenis en dus in hun heden. Meerdere van hen die vertelden hoe ze uit nieuwsgierigheid naar de Rouwen & Vieren kas in Amsterdam kwamen, de deur binnenstapten en even de wereld achter zich lieten. Hoe ze toe kwamen aan hun rouw, het er even helemaal mocht zijn. En het is gewoon een plexiglas kas, he? Een dun raamwerk scheidt hen van de buitenwereld, maar even mogen de zorgen bij de deur en de verantwoordelijkheid en de rechte rug – en binnen stroomt het, de verbinding met hart en ziel. En als een meer verbonden mens stapten ze weer naar buiten. Of die oudere vrouw die dacht dat ze niet meer echt iets te rouwen had, haar man was al zolang dood. Maar binnen stak ze een kaars aan en met tranen die over haar wangen liepen, stapte ze met lichtjes in haar ogen naar buiten. Zoveel verbinding, zoveel liefde, zoveel rouw. Ook dat is ‘mag het even rusten’. Hoeft er even niet getroost te worden of opgelost of geredderd, maar gewoon voelen. Als de rouw rauw is, dan wil je soms even rusten van de rouw. Als de rouw even geleden is, dan moet de maatschappij soms even rusten zodat de rouw er weer gewoon mag zijn, waar die hoort.
Het is niet vanzelfsprekend dat het even mag rusten. Daarom zijn er grote verhalen, daarom zijn er speciale gebouwen, gebedshuizen bijvoorbeeld. Bedoeld als plek waar het er even mag zijn, waar de last even van je wordt genomen. Toegegeven, het functioneert in heel veel gevallen absoluut niet zo. En soms werkt dat bijvoorbeeld veel beter in buitenland dan om de hoek, gek eigenlijk. Stap je een kerkje in Italie binnen als Nederlander, kun je er opeens uren zitten zonder een woord te zeggen, met je geliefde. En er verkwikt en verfrist weer uit komen. Dat overkwam mij, ik vergeet het nooit weer. En in Nederland maar een beetje worstelen met die gebouwen. Het zal wel, het is soms zo.
In elk geval, gedachten naar aanleiding van de lezing van de dag waarin de Psalmdichter schrijft:
Nu hoor ik een stem, die ik nooit heb gehoord:
Ik heb u de last van uw schouders genomen.
Uw handen lieten de draagkorven staan,
U hebt Mij geroepen, Ik heb u bevrijd.
Alsof ik die stem nog nooit had gehoord – Ik heb u de last van uw schouders genomen. Wat een briljant fijn beeld. Even de schouders vrij, de beurse plekken wrijven, voelen dat je op wolken loopt want alles voelt lichter. Niet de draagmanden of – korven vol met wat het leven je ook te dragen geeft. En je riep erom, dus ik heb je bevrijd. Vraag de verlichting, zoek de verruiming, en de rust. Besef dat het nodig is, soms. Je bent God niet. Tenslotte. Dat is het hele idee van geloof. Niet over de vraag of of God bestaat, maar dat jij als mens God niet bent. Dus dat ook niet hoeft te pretenderen. Scheelt weer. Voer voor een volgende popupgedachte. Voor nu: rust gezocht. Even diep ademhalen. Kan. En Mag.
Tot zover vandaag. Een hele goede virjdag gewenst en rust, vrede en alle goeds.
