Boom, blad en nerven
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Boom blad en nerven – PopUpGedachte woensdag 10 mei 2023
De ruitjes in de sponningen geven zicht op een kastanjeboompje. Ze groeit midden in onze straat in de Amsterdamse binnenstad. De Jordaan is een onbetaalbaar yuppenparadijs geworden, maar gelukkig niet helemaal. Hier wonen nog sociale huurders en nu dus ook leefgemeenschap-bewoners, zoals wij. Als ik ’s ochtends de steile trap afsluip om in stilte in het hoekje bij het raam de PopUpGedachte te maken, zie ik sinds enkele weken de gracht niet meer. De kleine kastanjeboom groeit met centimeters per dag en afgelopen weken hebben zich grote groene bladeren uit de takken naar buiten geperst en ontrolt. Het is fris, het is groen, het is een enorme levenskracht die hier zo in stilte voor mijn raam zich afspeelt. Deze kastanje begon als klein boompje in een getimmerde houten bak met aarde. Deze bak is inmiddels decor, de wortels hebben zich een weg gebaand, dwars door de onderkant van de bak heen, langs de straatstenen de grond in. Hier heeft zich een boom gevestigd en we moeten hem blijven snoeien anders neemt ‘ie de straat over.
De hele winter zat ik in het schemerduister tegen kale takjes aan te kijken. Niets van leven te ontdekken. Nu zie ik wat zich schuilhield in die boom. Wat een energie. En ik vraag me af hoe dat bij mij zit, en bij ons. Of ik zulke winterperiodes ken en wat er dan uitbot als de zon gaat schijnen en de temperatuur iets oploopt. Of er parallelen liggen tussen deze takken voor mijn raam, de stam waar ze uit voortkomen, de bak waar ze uit zijn gegroeid en de plek die het inneemt.
Jezus van Nazareth vergelijkt vandaag zijn leerlingen met ranken van de wijnstok. Waarschijnlijk zo onderweg ergens in de velden van dat Midden-Oosterse land, tussen wijnstokken vol zware druiven, wijst hij naar één van de druivenbomen die in het oog springt, zoals de kastanje dat doet voor mijn raam. Kijk, naar die takken. De wijnboer snoeit wat vrucht draagt en knipt weg wat alleen maar een lege scheut is. En een rank die loskomt van de wijnstok, die maakt geen kans meer op vrucht dragen.
In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: Ik ben de ware wijnstok en mijn Vader is de wijnbouwer.
Elke rank aan Mij die geen vrucht draagt, snijdt Hij af; en elke rank die wel vrucht draagt zuivert Hij, opdat zij meer vrucht mag dragen. Blijft in Mij, zoals Ik in u. Zoals de rank geen vrucht kan dragen uit zichzelf, maar alleen als zij blijft aan de wijnstok, zo gij evenmin, als gij niet blijft in Mij.
Waar komt de energie vandaan die door mijn aderen stroomt? Waar ben ik ingeënt? Wat ruist er door mijn aderen, ook als ik het niet zie. Je kunt niet het hele jaar vrucht dragen tenslotte, of bladeren voortbrengen. Zie ik dat er vrucht groeit? En wat is dat dan? Zijn dat spectaculaire acties of mooie projecten, zijn dat impactrijke campagnes of bijzondere verschijnselen?
Het is iets anders, subtieler, iets wat groeit en zich ontrolt als het blad aan een kastanjeboom. Je kunt zo’n blad niet tevoorschijn trekken of eruit duwen – het moet ontstaan en zich ontvouwen. Zo ook het vruchtdragen waar de rabbi het over heeft. Ingetapt zijn in de bron die hij bedoelt betekent het voortbrenge van Liefde, Vreugde, Vrede, Geduld, Vriendelijkheid, Goedheid, Vertrouwen, Zachtmoedigheid en Matigheid. Niet echt lekker SMART geformuleerd, te meten is het niet, maar weten kun je het wel. Als mijn geduld weer op raakt, mijn liefde beperkt lijkt tot de mensen aan wie ik echt wat heb of die mij liefhebben, als de levensvreugde maar mondjesmaat aanwezig is, dan is het ofwel winter – dat kan – of ik moet even checken of ik nog aangesloten ben. En of ik me weer kán aansluiten. Of ik een tool kan vinden om op te laden, om iets te laten stromen wat me rust geeft, en vreugde, iets van dat goddelijke door me heen. Ik kan het niet zelf fiksen, ik ben niet mijn eigen krachtbron – maar als ik verbonden ben, dan stroomt het wel door me heen en is het zo eigen als maar kan. Ook in de winter. Ondertussen pikken twee grote houtduiven bladeren kaal in de kastanje voor mijn raam. Hoort er ook bij, blijkbaar. Net als het kortwieken door de wijnboer of door een stadsbewoner die anders niets meer ziet door het raampje. Dan is er even geen vrucht en lijkt de reikwijdte fiks ingekort. Wat alleen maar goed is voor de groei.
Tot zover vandaag. Een hele goede woensdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
