Deze roept niet en schreeuwt niet
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Roept niet, schreeuwt niet – PopUpGedachte 9 januari 2023
Wat een rust zou dat zijn. Zou daarmee het jaar kunnen beginnen. Weinig roepen, weinig schreeuwen en als het gebeurt door jou of een ander het herkennen en even rustig het observeren. Niet meteen hoeven reageren, maar naar binnen gaan. De trap af naar je innerlijke kelder. Daar aangekomen leg je de hand op de grote pilaren die de fundamenten onder je leven vormen. In dat schemerduister even beseffen dat aan de oppervlakte van het leven er van alles voorbijraast, de seizoenen elkaar afwisselen en nu eens in het leven volop de zon schijnt en het dan weer pijpestelen regent of een ijslaag al het leven tijdelijk bevriest. Maar hier onder de grond is het leven gelijkmatiger, dringt er maar spaarzaam licht door, wordt de koude getemperd en het warmte ook. Hier is de traagheid, en soms is hier waarheid, gewortelde waarheid uit een verder verleden.
Het is mijn hoop voor 2023. Een vriend gaf me de woorden: verdieping, verankering. Het woord verankering geeft me gelijk de bibbers, ik hoef voorlopig nog niet voor anker, laat me maar varen. Maar het idee dat er een diepte is, een bron, een mogelijkheid om even aan te haken als het aan de oppervlakte stormt, dat is wel een verlangen. Daarvoor is deze stilte ’s ochtends tussen zes en zeven. Steeds maar weer die oude teksten erbij pakken en de vraag stellen wat er in zit voor vandaag.
En het jaar begint met Jesaja, één van de profeten ver voor Christus. Die de hoop op een nieuwe leider, een nieuwe bestuurscultuur zogezegd, een nieuw elan levend houdt met teksten als deze:
mijn geest stort Ik over Hem uit, gerechtigheid laat hij stralen over de volken. Hij roept niet, hij schreeuwt niet en op straat verheft hij zijn stem niet. Het geknakte riet zal hij niet breken, de kwijnende vlaspit, het kleine vlammetje, zal hij niet doven, in waarheid zal hij de gerechtigheid laten stralen. Onvermoeid en ongebroken zal hij op aarde gerechtigheid laten zegevieren de verre kusten zien uit naar zijn leer.
Ik denk dat ik zo’n verre kust ben. Of aan zo’n verre kust woon. Iets met gerechtigheid, zachtheid voor het gebrokene in de ander en jezelf en een onvermoeibaar, onophoudelijk blijven staan voor dat wat klopt. Daarvoor is dat anker en die kelder nodig, de plek van geschiedenis en van diepe waarden. Kan ik dat kelderluik nog vinden als ik boos ben of bang of verdrietig of in paniek. Kan ik nog ademen. Hoe vaker ik de weg vind naar beneden, al is het maar heel even, hoe makkelijker het wordt, denk ik.
En mocht je een keer moeten roepen of schreeuwen, dan is dat niet uit paniek of geldingsdrang, uit het tegen de klippen op uitwerpen van ankers in het luchtledige – dan is het een gewortelde keuze.
In de christelijke traditie is deze tekst toegepast op Jezus van Nazareth en via die rabbi, dan weer op ons. Omdat deze rabbi compagnons zoekt in zijn missie. Mensen die ergens durven te geloven dat de aarde niet zouteloos noch zinloos is voortgebracht, die de nietigheid van hun eigen bestaan onder ogen zien zonder het op te geven en de mogelijke impact van hun bestaan zonder aan megalomanie te gaan lijden. Een precair evenwicht, maar precies wat nodig is. Ook in 2023.
Een eerste dag, een nieuw jaar, uren tikken verder maar we nemen de tijd voor pauze, zo nu en dan. Want dat geeft zomaar zin aan de uren, een focus, een verbinding tussen boven en beneden, tussen kop en kont, hoofd en hart, verleden, heden, toekomst. Dat wens ik je toe. En mezelf.
Tot zover vandaag. Een hele goede maandag gewenst. Morgen weer een nieuwe PopUpGedachte. Abonneren op de Whatsapp-service kan via PopUpGedachte.nl en daar zijn ook meer gedachtes te vinden. En tot slot: vrede gewenst, en alle goeds.
