Dankbaar - zeker
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Dankbaar. Zeker. – PopUpGedachte vrijdag 10 oktober 2025
Kun je vieren, vroeg een vriendin? Ik weet niet wat ik moet voelen. En een vriend stuurde een zeer cynisch – of mogelijk vooral realistisch artikel over de toekomst voor de Palestijnen, na deze deal. Dat ziet er niet rooskleurig uit. Niemand weet wat er gaat gebeuren als de gijzelaars zijn vrijgelaten. Behalve dat ze met heel veel liefde en zorg zullen worden ontvangen door hun families die twee jaar lang door een hel zijn gegaan. Evenzo met Palestijnse gevangen aan de andere kant. Maar wat moet je voelen?
Gisteren schreef ik; blijven vragen. Ik wist toen nog niets van een deal. Dat krijg je met die vroege ochtend overwegingen. Aan het ontbijt met de kinderen, riep ik opeens iedereen erbij. Kijk nou, een wapenstilstand. Er gebeurt iets! En wat doe je dan met zo’n vraag. Kun je vieren?
Gisteren was het tijd om te vieren, wat mij betreft. Voor dankbaarheid. Voor in je hart meedansen met de kinderen in de straten van Gaza en met de families van gijzelaars die hun geliefde weer thuis durven te verwachten. Er is zoveel meer nodig dan dit en niets garandeer dat dat ervan komt. Maar toch; al het goede nú vieren, morgen betreuren we weer wat er dan te betreuren is. Schreef ik.
Als je nou bent blijven vragen, zoals ik schreef gisteren. Is dan vandaag ook de dag van dankbaarheid aan degene aan wie je bent blijven vragen? Die vind ik ingewikkeld. Ik kan dankbaar zijn met hen die even opgelucht op straten dansen. Ik kan weer een bericht naar de arts in Gaza sturen, waarvan ik buddy ben – eentje die ik standaard afsluit met; tot we elkaar zien, in levende lijve. Dat is hoop. En in dat alles dankbaarheid.
Maar, maar wat? Ik lees de tekst van vandaag en over die dankbaarheid twijfel ik dan. Dit staat er: “
U wil ik danken, Heer, uit heel mijn hart,
en al uw wonderen verhalen.
Verheugd en opgetogen over wat Gij doet
wil ik uw Naam bezingen, Allerhoogste,
Ik ben gelovige, toch? Dat betekent toch dat je God dankt? Nou, ik weet dat dus niet zo goed, eerlijk gezegd. Als dit de ingreep was, waar was de Eeuwige dan twee jaar geleden en gedurende die twee jaar? Ik ben blijven vragen, en bidden. En dit is gek; ik kan nog niet zo goed danken. Omdat ik ook het verdriet voel en de woede en de frustratie en het ongeloof – dat dit zo gebeurde, op deze aardkloot. Het is toch Godgeklaagd. Ik ben er nog niet zo aan toe, om de Almachtige te bedanken. Net zo als ik er niet aan durf om te vieren dat dit het begin zou zijn van een toekomst van vrede, want daar weten we helemaal niets van. Deze deal kan nog op elke volgende dag in het gezicht van de Palestijnen (die vooral) ontploffen. Misschien ook van de Israeli’s, maar dat kan ik me nog niet zo goed voorstellen.
Anyways; het is maar wat het is. Ik geloof, denk ik. Dat is mijn leven en mijn toewijding, leven onder een open hemel, in het besef van geliefd zijn en de opdracht lief te hebben. Maar danken, nu? Zoals die psalmdichter doet? Het heeft nog wat tijd nodig. En ook dat is misschien wel geloof; de worsteling maar aangaan. En was het gisteren nog; blijven vragen om licht en lucht en toekomst – dat is het nog steeds. Nu is het ook; blijven vragen waarom nu pas. Er is denk ik geen gelovige – in de ruimste definitie van het woord – die niet de vraag zal blijven stellen op verschillende manieren; waar de Eeuwige dan was. Misschien is het blijvende antwoord dan wel de verwijzing naar Golgotha, die kruisiging; daar is God. Lijdend met de lijdenden. En dan opstaan. Dat ook.
Goed, zo gaat dat op deze vrijdagochtend. Lezen, zoeken, voelen, geloven – en soms ook niet. En dankbaar, dat zeker. Hoopvol. Eerlijk. En blijvend vragen naar licht en lucht voor ons allemaal.
Tot zover. Een hele goede vrijdag gewenst – en vrede, jazeker. En alle goeds.
