Nieuwe wegen
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Nieuwe wegen – PopUpGedachte dinsdag 9 december2025
Vijfenveertig jaar geleden, op deze dag, werd ik geboren. Ik heb geen idee hoe de wereld voelde toen, hoe die eruit zag. En toen geen idee hoe de wereld er vandaag de dag bij zou liggen. Dat ik hier in een huisje in de Jordaan een 1800-zoveelste PopUpGedachte zou zitten te schrijven, om de dag mee te beginnen. Het leven voert je langs ongedachte wegen. En zo ook komend jaar, als we met iedereen die wil en een stuk mee kan, een pelgrimage ondernemen. Een voettocht van hier naar die stad – die bedoeld was een stad van vrede te zijn, maar dat zo vaak niet is. Een Peacewalk op zoek naar wat werkelijke vrede zou kunnen zijn.
Dit staat er in de lezing van de dag: Hoor, een stem roept: ‘Baan voor de Eeuwige een weg door de woestijn, effen in de wildernis een pad voor onze God. Laat elke vallei verhoogd worden en elke berg en heuvel verlaagd, laat ruig land vlak worden en rotsige hellingen rustige dalen. De luister van de Eeuwige zal zich openbaren voor het oog van al wat leeft. De Eeuwige heeft gesproken!’
Als een herautentekst ver voor Christus. Als een oproep om wijd baan te maken, want de Bron van het Leven of de Liefde zelf of hoe je het ook noemt, de Eeuwige wil terugkeren, plek innemen, thuis zijn. Het verhaal van Kerst, deze verwachtingstijd, is dat er niet echt ruim baan was, maar de Eeuwige desondanks terugkeerde. In een stal, achteraf, op eigen wijze. Dat hij zich een groepje verzamelde, recht en vrede preekte voor alle mensen – en liever stierf dan zich over te geven aan de uitdaging van de machten. Nogal een contrast met de juichende tekst van zojuist – en toch; ook herkenbaar.
Dat wat je hoopt dat je komt redden, dat hetgeen je zo hard nodig hebt, niet binnenkomt met trommels en trompetten door de voordeur. Maar dat het opeens kwetsbaar aanwezig is in je eigen huis en hart. En dat het om ruimte vraagt. Dat je hoopt dat er een totaal nieuwe regering komt, want dan gaat het beter met het land. En dat is misschien ook zo, maar de kans dat erop is niet zo groot. Terwijl de kansen om je heen voor het oprapen liggen. Ogenschijnlijk klein en onooglijk en met minder impact – maar dat is misschien wel het mooie aan nieuwe wegen inslaan. De mogelijkheden liggen er elke dag. Mis je er één, dan is er wel een volgende. En zo groeit er langzaam leven in de woestijn, slingert er zich een pad door de wildernis, voelt de vallei niet meer als een donker dal en is het pad de berg op best te doen.
Er hangen altijd zoveel toeters en bellen rond Kerst; maar die gedachte dat de grote wereldverandering opeens in je schuurtje vredig ligt te slapen. En niets nodig heeft dan de erkenning dat het vlakbij is, in je hart en in je handen. Dat verdwijnt zomaar in de tierelantijnen.
Ik ben dankbaar voor Rouwen en Vieren. Waar de lichtjesparade en gezelligheid van Kerst opeens op zoveel plekken ruimte voor rouw heeft gecreëerd. Juist ook rond Kerst, laat het er maar zijn. Ik zie uit naar een jaar om simpelweg op pad te gaan. Er is niks simpels aan – en tegelijkertijd ook wel. Gaan lopen, langs steden en dorpen op zoek naar verbinding, verhalen van vrede, rust in een razende wereld, hoop in een over elkaar heen tuimelend landschap van bezorgde krantenkoppen.
Toch nog even noemen dan; aankomende zondag om 4u ’s middags in de Singelkerk in Amsterdam– ik weet het, ver voor velen - maar zeker de moeite waard; Peacewalk Songs & Stories. Verhalen over wat vrede maken is, wat lopen is, wat de Peacewalk is en wat we gaan doen. Van harte welkom.
Voor nu en voor vandaag; ik ben dankbaar hier te zijn, op mijn vijf-en-veertigste. Dat jij er bent, dat ik deze vorm gevonden heb om met rust in mijn hart en lijf de dag te beginnen. Voor nu en voor vandaag; vrede gewenst - en alle goeds.
