Onderweg
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Onderweg – PopUpGedachte maandag 8 september 2025
Waarom zou je gaan lopen? Wat is die hele gedachte überhaupt? We fietsen, we lopen hard, we nemen OV of een auto. Maar lopen? Het gaat traag, als het regent wordt je nat, het is niet efficiënt. Toch? Ik las ergens dat het belangrijk is voor de opgebrande geest, bij last van een burn-out vooral wandelen, niet per se hardlopen of intensief sporten. Want het stress-hormoon moet worden afgebroken en dat gaat beter al wandelend. Nou, dan snap ik wandelen opeens al een heel stuk beter in onze burn-out samenleving waar het stresslevel – zo lijkt het – gemiddeld vrij hoog ligt. Waar de snelheid van indrukken, meningen en input vanuit social media en schermen enorm is
Wandelen. Dat is het plan. Vertragen, vertrouwen, vertrekken. Eerst maar eens straks hier in Amsterdam voor twee dagen, ik heb al eens genoemd Peacewalk Amsterdam – 20 en 21 september. Samen van kerk naar synagoge naar moskee naar publiek debatcentrum lopen. En dat is dan de aftrap, want volgend jaar vanuit Nederland in één lange tocht – waar iedereen een uur, een dag, week of hoe lang dan ook aan kan deelnemen - naar Jeruzalem, of in het Arabisch Al-Quds. Die stad van vele culturen en identiteiten die beloofde stad van de Vrede te zijn en dat zo vaak niet is. Een lange weg naar vrede, naar leren wat dat woord – dat misbruikte, naïef klinkende, abstracte woord – nou eigenlijk inhoudt. De Peacewalk to AlQuds-Jerusalem heet het en de voorbereidingen zijn in volle gang. Uit wanhoop, uit onvermogen, uit stress missschien wel of rouw. Om niet stil te zitten terwijl de wereld uit elkaar lijkt te vallen.
Vandaag in de lezing van dag gaat het over de aankondiging van de geboorte van Jezus van Nazareth. Het is in de katholieke traditie Maria Geboorte-Feest. En dit zinnetje staat er over het kind dat ze verwacht: “en men zal Hem de naam Immanuel geven. Dat is de vertaling: God met ons.” Een verwijzing naar een oude profetie. Dat is misschien wel een van de belangrijkste lessen van de weg die je gaat als je gaat wandelen, pelgrimeren, onderweg zijn om te vertragen, te verstillen, te verbinden, te aarden: de ervaring dat je niet alleen bent. Dat de wereld die te groot is om te bevatten, waar je hoofd en je hart opgeslokt worden door de dagelijkse dingen en de waan van de dag – dat je niet alleen bent. Dat er voor je wordt gezorgd. Gelovigen schrijven die zorg toe aan God, anderen aan de natuur, moeder aarde of de anderen onderweg. Maar de zorg is er, en is groot. Juist in die kwetsbare handeling van het lopen naar het onbekende.
Als God dan met ons is, dan is het niet in de brallerige oorlogsretoriek of de claim van land, noch in het behoud van een nationale identiteit of het uitsluiten van degene die je ingewikkeld vind. Als God dan met ons is, dan is dat niet meer vrij voor gebruik op welke manier je ook wilt – tenminste, niet meer sinds Jezus van Nazareth zegt die christelijke traditie. Als God met ons is, dan is het op de manier van die rabbi. Dan is het veelal in de marge, dan is het helend en genezend zonder aanziens des persoons, dan is het met de outsiders en de kwetsbaren, en met mensen die inzien dat ze er soms zo’n zooitje van hebben gemaakt. Met de enkeling, niet zozeer met de massa. Als God met ons is, dan gaat het eerder over leren verliezen dan over winnen, eerder over zorgen voor om beschermen tegen.
Nu we samen die Peacewalk Amsterdam voorbereiden, wordt het voelbaar. Hoe groot de druk op ieders agenda ook is, hier maken we tijd voor. En al doe je maar een stukje mee, hier wil je bij zijn. Om te ervaren wat het kan betekenen, deze weg. Om te verbinden over hokjes en vakjes heen. Om niet een eisenpakket aan de regering op tafel te leggen – wat óók belangrijk is – maar om samen voor een dag en een uur of wat samen op te lopen en met elkaar te praten over dat verlangen naar vrede en recht. Iets te oefenen van hoe je hoopt dat het zou kunnen zijn zonder de moeilijke vragen onder het tapijt te vegen.
Het is tijd om te wandelen – wanneer het kan. Vertragen, verstillen, verbinden – op hoop van zegen. En te ervaren dat we niet alleen zijn.
Tot zover vandaag. Een hele goede maandag gewenst. En vrede, en alle goeds.
