Gewoon maar op weg gaan
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Gewoon maar op weg gaan – PopUpGedachte donderdag 6 november 2025
Sarajevo, Bosnië. Ergens middenin de oude stad. Dat is waar ik dit schrijf. Gisteravond tot laat nagetafeld met Damir die hier al 68 jaar woont, dwars door de oorlog en de belegering heen. Die de spin in het web is van meer dan 200 vredesorganisaties hier. Die niet meer gelooft dat geld of bezit je ergens gaat brengen, die gezien heeft hoe de stad standhield tegen het extreme geweld terwijl het nauwelijks iets had om zich te verdedigen. Dat het niet gaat om wapens en niet over je culturele achtergrond of welke groep je hoort – maar over leren samenleven en willen samenleven en daar trots op zijn.
Ons gezelschap waarmee we aan tafel zitten is nogal een bont gezelschap. Geboren in allerlei landen van Europa, maar ook in Armenië en Belouchistan. De één gevlucht, de ander werkte voor UN vredesmissies hier, de één afgestudeerd op Balkan conflict, de ander wist er niets van en kwam er twee jaar geleden achter dat hier überhaupt zo’n gruwelijke oorlog heeft gewoed. Sindsdien is hij hier regelmatig voor hulp aan kwetsbare mensen, zowel locals als vluchtelingen. Met een bus zo volgestouwd met spullen dat toen de douane vroeg om de klep te openen, ze er een blik op wierpen, geen gat in zagen om het te gaat onderzoeken en het weer dicht lieten doen.
Wat we hier doen zijn ‘walks’ zoals we ze noemden, Walks of Shame. Uit schaamte en frustratie over de gevolgen van Europees grensbeleid voor mensen op de vlucht, maar eens tijd doorbrengen met de mensen zelf die vastlopen op onze buitengrenzen. Omdat tijd het kostbaarste is wat we hebben en omdat even normaal menselijk contact zomaar levens verandert. En nu zijn twee mensen die we daar tegenkomen en die intussen in Europa wonen, weer terug op hun vluchtroute – met ons.
En we presenteren de Peacewalk, de voettocht volgend jaar – van vrede en ook van verzet – van de uithoeken van Europa naar Palestina & Israel; Jeruzalem. Óók een Walk of Shame lacht Damir, onze gastheer hier. En ja, dat klopt. Shame over de wereld, over wat we elkaar aandoen, dat we nog steeds maar niet in staat zijn om het anders te doen, dat we weer in alle valkuilen trappen die we als mensen al sinds jaar en dag tegenkomen. En dat het zo onmogelijk lijkt – maar ook zo nodig. Zo nodig. Vrede, en recht, en samenleven.
De lezing van de dag is deze – of in elk geval een stukje eruit. Jezus vertelt weer eens een vergelijking en dit staat er:
“'Wanneer iemand onder u honderd schapen heeft en er een van verliest,
laat hij dan niet de negenennegentig in de wildernis achter
om op zoek te gaan naar het verlorene, totdat hij het vindt?”
Logisch van de herder, de boel de boel laten en op pad gaan. Niet per se leuk voor de 99 misschien en wat is nou die ene. Maar de herder kent de naam van die ene en er is geen vraag; natuurlijk gaat hij op zoek. Het was in alle eenvoud inspiratie vanochtend voor mij: gewoon maar op pad gaan. Niet eenvoudig, het klinkt makkelijker dan het is. En dan bedoel ik niet dat iedereen op pad moet naar Sarajevo, al is het aan te raden. Het Jeruzalem van Europa genoemd, vanwege het samenleven van al die culturele en religieuze identiteiten hier. - Maar wel op pad gaan, naar iets of iemand die verloren is gelopen. Of dat nu vrede is of mensen op de vlucht of vrienden of buren. Het herinnert me aan mensen die ik weer eens moet bellen, deze tekst. En dat de weg naar Jeruzalem soms korter lijkt en haalbaarder dan de weg naar je buren of sommige vrienden of familie. En toch, zoals collega Peacewalker en grondlegger van de JerusalemWay – de pelgrimsroute die we volgen straks, Johannes zegt: zelfs de langste weg begint met de eerste stap. Gewoon maar op pad gaan.
Tot zover vandaag. Een hele goede donderdag gewenst. En vrede, en alle goeds.
