Een rustige ziel
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Een rustige ziel? PopUpGedachte dinsdag 4 november 2025
Echt rustig is het niet hoor. Ik weet niet hoe dat bij jou is – en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het van het ene op het andere moment kan verschillen. Maar op het moment dus even niet, als ik dit schrijf. Terwijl de lezing van de dag er wel over gaat, over rustige zielen.
ER zijn momenten dat je je gewoon zorgen maakt. Of dat nu gaat over een kind op school, een financieel vraagstuk van je werk, of van thuis, de planning van je week. Het kan je zomaar onrust brengen. En dat is in zichzelf waarschijnlijk niet erg, want het zet je aan tot keuzes en maant je tot actie. Maar wat doe je met de onrust?
Een vriendin leerde me dat je dan de dingen benoemd waar je dankbaar voor bent. De stoel waar je op zit, de lucht die je inademt, de stilte van de nacht, de deken waar je onder ligt te slapen. Een ander gaat juist mediteren, een derde bidden, een vierde gaat vergelijken. Dat mijn onrust niets voorstelt met anderen in een bepaalde situatie. De lezing van de dag zegt dit; een psalmdichter
Nee, ik ben stil geworden,
ik heb mijn ziel tot rust gebracht.
Als een kind op de arm van zijn moeder,
als een kind is mijn ziel in mij.
Best een mooi beeld, zo’n vredig kind. Zou die dichter ook bedoelen dat je ziel kan blèren als een baby? Dat het gewoon aandacht wil en daar verder nog geen woorden voor heeft. Dat je ziel ook gewoon even alle aandacht naar zich toe kan trekken? In dat geval kan het dus ook weer rustig worden. Tenzij er net tandjes doorkomen, maar dat trekt de vergelijking misschien weer net te ver door. De dichter contrasteert het met trots of hoogmoed.
God, dat mijn hart, niet trots is
niet hoogmoedig mijn blik,
ik zoek niet wat te groot is
voor mij en te hoog gegrepen.
Wat was ook alweer dat beroemde gebed? Geef me woede over wat niet klopt, verdriet over dat wat om te huilen is, moed om aan te pakken wat ik niet kan veranderen en moed om los te laten wat ik niet kan veranderen – en wijsheid om onderscheid te maken tussen die laatste twee. Zoiets is het, nu even geen tijd om het op te zoeken maar het helpt om niet hoger te grijpen dan je kunt, om niet wijzer te willen zijn dan je bent, om te vertrouwen waar je kan.
Mijn ziel heeft aandacht nodig en zorg. En zo’n gebed helpt. Misschien bidden uberhaupt wel. Wat een vorm van meditatie is, maar dan contact zoekend met de Eeuwige. In stilte, of in woorden, in vragen of in dankbaarheid. in het vertrouwen dat de Eeuwige ziet en zorgt – of elk geval in een poging daartoe. Met alle worsteling die daarbij hoort.
Wel een mooi voornemen voor vandaag. Niet zoeken wat te hoog gegrepen is en zo mijn ziel rust laten vinden. Ik neem m mee als ik vandaag in de trein stap richting Bosnië. Andermaal langs bij vluchtelingen die vastlopen aan de grenzen van Europa en ditmaal ook bij organisaties van vrede – als onderdeel van de voorbereiding van de grote voettocht naar Palestina & Israel in 2026. Ik hoop gewoon popupgedachtes te blijven maken de komende dagen.
Voor nu en voor vandaag, een hele goede dinsdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
