Precies de bedoeling
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Precies de bedoeling, PopUpGedachte maandag 3 november 2025
Het was een zonovergoten herfstdag gisteren – en dat op 2 november. En we waren aan de wandel, Joanne mijn vrouw en ik. Het klinkt als een van de meest belegen dingen ever, de zondagmiddag wandeling. Maar er is iets bijzonders met wandelen, of met lopen specifiek. En dat is het gebrek aan tempo. Het gaat zo langzaam. Je kunt stevig doorlopen, natuurlijk. Maar dan nog, zo’n 4 kilometer per uur schijnt het gemiddelde te zijn, meer niet. Op de fiets kun je nog een keer op de pedalen gaan staan en tempo maken. Je kunt als wandelaar gaan rennen, maar dat doe je ook alleen in hoge nood. Wandelen is traag. En we doen dat deze dagen vrij bewust, omdat we volgend jaar met 4 kilometer per uur de 8000 kilometer tussen hier en Palestina, Israël gaan overbruggen. Een voettocht, naar Jeruzalem, samen met wie ook maar wil. Of met wie het ook niet meer weet of wil. Om uit de overspannen wereld van geweld en verdeeldheid, te vertragen tot een tempo van weer leren waar vrede en toekomst in godsnaam dan wél over gaat. Als verzet tegen loopgraven-discussies, waarbij posities zich steeds verder indekken en enkel boven het maaiveld uitkomen, om de ander te beschieten. Als verzet tegen bezetting, tegen terrorisme, tegen kolonisatie, tegen genocide, tegen al die ontmenselijking. Klinkt dat niet veel te groot? Ach, het is niet zo groot. Het is de ene voet voor de ander, stap voor stap.
En de vraag is natuurlijk, waarom zou je? Je kunt ook gewoon je werk doen. Dat kan, maar dit is op een of andere manier het werk geworden. De roeping, de richting, de hoop. En ik lees vandaag deze zin in de tekst van de dag:
“Want God kent geen berouw over zijn genadegaven noch over zijn roeping.”
Nou, als de Eeuwige er geen spijt van heeft, dan ik ook maar alvast niet. En hoe weet je zeker dat het een roeping is? Tsja, dat weet je niet. Maar het is goed mogelijk. Ik heb geen stem gehoord, geen donderslag bij heldere hemel. Maar uit alle kleine signalen, uit alle innerlijke drive, uit alle reacties om ons heen, was het wel duidelijk. Dit pad vraagt om gelopen te worden, letterlijk en figuurlijk en we zien wel waar het schip strandt.
Het is een mooi zinnetje; geen berouw over genadegave noch over roeping. Je bent geroepen, zegt de oude christelijke spiritualiteit. En niet alleen die, de meeste spiritualiteit ziet de mens als iemand die leeft met een opdracht. Een leven in antwoord. En je kunt je er rot over voelen soms, omdat je de lat verschrikkelijk hoog hebt gelegd – of dat je het gevoel hebt dat de wereld schreeuwt om je inzet en dat je geen idee hebt waar te beginnen. Dat je geroepen bent om de hele tijd een liefhebben, dankbaar, zorgzaam, verdraagzaam, wijs en helpend mens te zijn – en dat dit je niet lukt. Omdat je ook ongeduldig, kortaf, egoïstisch, lui, onverdraagzaam, woedend of stom bent soms. Ik, in elk geval. Regelmatig. En dan helpt het gevoel van roeping niet, noch de gedachte dat je toch zóveel is gegeven. Het maakt dat je alleen maar jezelf kleiner voelt.
Daarom sprong dit zinnetje eruit. Wat ook de cirkel is van zelfverwijt, dat vernietigende oordeel van je geweten, dat cynische stemmetje dat je pootje-haakt; de eeuwige heeft geen spijt van de roeping noch van de gaven die hij (of zij of het) jou heeft gegeven. Het is precies goed. Met worsteling en zoektocht en al. En als het teveel voelt, dan is het mogelijk niet je roeping. Of als het teveel voelt is het mogelijk juist eerlijk om te zeggen dat het teveel is. Wat je hebt gekregen, is precies voor jou bedoelt. Niet om onder gebukt te gaan, maar om te ontvangen, iets mee te doen. Omdat de Eeuwige er plezier in had het je te geven. Het is precies goed zo; wie je bent, en wat je te doen staat. Komt het niet vandaag, dan wel morgen of over tien jaar. Rustig aan, jij bent niet verantwoordelijk voor je roeping; de Eeuwige zelf heeft je ergens toe geroepen, je voelt het aan je water en de Eeuwige heeft geen spijt; hoeveel tijd je er ook voor neemt. We komen nou eenmaal beter vooruit in wandelpas, dan met zevenmijlslaarzen. Het past beter bij ons als mens. Geen paniek, adem in, adem uit. Ene been voor de ander, nu eens regen, dan weer zon. Je kunt niet dáár zijn, als je pas hier bent. Je bent op weg.
Zo even wat gedachten om de dag te beginnen. Misschien wat losse flarden, misschien precies wat bij je past op jouw route. Zegen voor vandaag gewenst – en alle goeds.
