Dat geloof je toch zelf niet
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Dat geloof je toch zelf niet – PopUpGedachte donderdag 3 juli 2025
Dat de aarde rond is, daar zijn we intussen wel van overtuigd geraakt – al ging dat ook niet vanzelf. Het voelt plat, het ziet er plat uit, je moet van goeden huize komen wil je opeens een zwevende bal voorstellen. En hoe blijven we daaraan plakken dan hè? Maar goed, zien is geloven, meten is weten en voilá de aarde was voor het overgrote deel van de mensheid rond. En dan draaide die ook nog om de zon en zo nog een paar van die onvoorstelbare feiten waar je dan toch niet omheen kunt.
Met de groei van de feitelijkheid, verdween onfeitelijkheid verder uit het zicht. Het feit van God leek samen te hangen met het feit van de platte aarde. Niet voor iedereen, maar het liep toch een deukje op. Al was de wetenschap die de aarde leerde kennen, net zo goed God geïnspireerd, toch was de groei van de kennis (en waarschijnlijk toch ook wel de welvaart) omgekeerd evenredig samenhangend met de afname van Godgeloof. Niet exact, maar je ziet de lijn. Meer kennis – meer rijkdom – meer zekerheid – minder God.
Vandaag is de naamdag van Thomas, in de katholieke traditie. De ongelovige Thomas dan wel te verstaan. Zijn collega-leerlingen beweerden bij hoog en bij laag dat ze na de dood en begrafenis van Jezus van Nazareth hem weer in levende lijve hadden ontmoet. Niet als Geest maar als een soort hersteld mens. Onzin, zegt Thomas. Tenzij is de wonden en littekens kan aanraken, geloof ik er geen draad van. De aarde is plat, tenzij ik er omheen kan wandelen en weer op dit punt uitkom. En zo geschiedde – dit staat er:
Hoewel de deuren gesloten waren, kwam Jezus binnen, ging in hun midden staan en zei: 'Vrede zij u.' Vervolgens zij Hij tot Tomas: 'Kom hier met uw vinger en bezie mijn handen. Steek uw hand uit en leg die in mijn zijde, en wees niet langer ongelovig, maar gelovig.' Toen riep Tomas uit: 'Mijn Heer en mijn God!' Toen zei Jezus tot hem: 'Omdat ge Mij gezien hebt, gelooft ge? Zalig die niet gezien en toch geloofd hebben.'
De conclusie van Thomas is geen wetenschappelijke conclusie, geen vraag naar ‘hoe kan dit’. Het is een soort openbaring, een epiphanie, een met trillende knieën beseffen waar je bent en met wie je bent; mijn God. De Eeuwige zelf; er was al sprake van, maar opeens kan hij er niet meer omheen. De Eeuwige zelf staat voor hem. Geen idee hoe het kan, en waarom hij dit nu precies zo concludeert, maar krijg m hier nog maar eens vanaf.
Zalig zij die niet zien en toch geloven. Dat de Eeuwige zelf op de eigen aardbol rondliep, dat de Geest van die Eeuwige overal te zien, te ruiken en te voelen is – en in je eigen ziel een plek heeft gevonden. Dat er daarom uiteindelijk niets is meer om te vrezen – zelfs de dood niet. Omdat er blijkbaar weer een wereld achter ligt. En dat die Eeuwige geen veroordelend, veeleisend monster is – maar dichtbij en zichtbaar als de vrouw en de man om de hoek.
Thomas leert een lesje kijken. En leert een lesje kennen. Niet wat jij je kunt voorstellen – en niet het verdriet of het cynisme bepaalt wat waar is. Maar de ontmoeting met de ander, in dit geval de Eeuwige zelf; in de huid van een mens, in het lijf van een mens, recht tegenover je. Ik zal niet geloven, tenzij ik het kan aanraken in de ander, zegt Thomas. En zijn ogen werden geopend. Zalig zij die niet zien, maar besluiten het te geloven. Dat de Eeuwige, de Liefde zelf, de Bron van het leven op aarde wandelde – en dat eigenlijk nog steeds doet. In mensen, en misschien ook wel in dieren en dingen. En dat die eerbied van Thomas, dat bijna sidderende; Mijn Heer en mijn God – ons mag overvallen, zomaar op straat. Omdat de Eeuwige de wereld niet heeft achtergelaten of overgelaten, maar er middenin leeft – en in jou en in mij.
Dat even voor vandaag. Een hele goede donderdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
