‘Haal de dingen niet overhoop’,
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
‘Haal de dingen niet overhoop’, – PopUpGedachte 4 februari 2019
Het is dinsdag en de zon straalt over de stenen straten. De dag is nog jong. Alles ligt nog open, in theorie. Alles kan nog gebeuren deze dag. In theorie natuurlijk. In werkelijkheid hebben we een idee over wat ons te wachten staat. Over de werk, plannen, wie we gaan zien. En daar varen we redelijk wel bij. Ook als het beroerd is, als het nieuws maar steady is – dan kunnen we eraan wennen.
Als er iets verandert, een wonder gebeurt, iets overhoop wordt gehaald in onze verwachtingen, kost dat energie, mentale energie. En daar zit niet iedereen op te wachten. Goed of slecht, er zijn er die – als het even kan- de werkelijkheid van verandering vermijden. Omdat het energie kost om een nieuwe situatie te omarmen, een mate van onzekerheid. Bij slecht nieuws hopen we vooral dat het meevalt. Zeker als we er weinig aan lijken te kunnen doen.
Het meest pregnante voorbeeld is ons klimaat. Slecht nieuws op slecht nieuws, maar wat het nou precies allemaal betekent en wat we ermee kunnen, is lastig. Grote veranderingen aanbrengen in ons leven als mensheid is bijna niet te doen. Dus dom doordoen, veelal. Een acute onontkoombare ramp zou ons de kans geven ons leven te resetten, maar de klimatologische sluipmoordenaar is moeilijk om mee te werken.
Vandaag geneest Jezus van Nazareth een man die nogal in de war is. Anno nu had hij in een GGZ-instelling gezeten en was met krachtige sedatieven tot kasplantje gedegradeerd, omdat hij anders een gevaar zou zijn voor zichzelf en anderen. In Jezus’ tijd hadden ze dat nog niet zo op orde en wonen deze mensen in rotsgraven en zijn een gevaar voor zichzelf en anderen. Dan komt de rabbi uit Nazareth en geneest hen. Een chaotisch gebeuren, want als de storing uit de mannen verdwijnt, wordt een kudde zwijnen erdoor in bezit genomen en stort zich in zee.
Vreemde taferelen. Angstig en ontzagwekkend. In zee drijven dode beesten, twee gestoorde mensen zijn opeens de rust zelve. Wat moet je ermee? Boos worden? Schadevergoeding eisen? Maar van wie? En die mensen? Dat is op zich goed nieuws, maar hoe leg je het je kinderen uit. Die zijn opgevoed met verhalen van de boze mannen op de heuvel en dat ze toch vooral naar hun papa en mama moesten luisteren, anders … En dan iets met die boze man, ingevuld op de puntjes.
En nu was het weg. Dat donkere gat. Opgelost in zee. En er was een kudde weg. Als de bewoners van de streek het verhaal horen, van ooggetuigen – komen ze langs en vragen maar één ding: zou u onze streek willen verlaten, heer rabbi.
Ik snap het wel. Wat moet je met zoveel onrust. We leven liever tegen een achtergrond van mogelijk kwaad, vaste patronen waarvan we weten dat het niet fijn is, maar waar je aan kunt wennen – dan met de verrassende mogelijkheden van verandering. Want hoe anticipeer je daarop? En moet je dan alles opnieuw gaan doordenken?
Misschien een aardig voornemen voor de week die komt. Om in iedereen die we allang hadden afgeschreven, de potentie van goedheid en liefde en schoonheid te blijven zien. En om in wat voor chaos dan ook, goed rond te kijken of er mensen ook zijn genezen. Of er ergens iets recht is gezet. Daarmee is het verlies van zo’n kudde niet minder, maar als de lucht is geklaard omdat er niet langer een donkere dreiging hangt, die onderhuids huishoudt – dan is dat niet iets om te vrezen maar in te ademen en te omarmen. Oftewel, dat we vrede blijven herkennen, ook als we die niet meer hadden verwacht.
Tot zover even vandaag. Een hele goede dinsdag gewenst. En vrede, en alle goeds.
