Moed en keuzes
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGEdachte van deze ochtend. Ik ben Rikko en ik schrijf overwegingen om de dag mee te beginnen, gebaseerd op de lezingen van de dag. Vandaag met de titel
Moed en keuzes – PopUpGedachte vrijdag 8 september 2023
De vrij briljante spoken-words dichter Joel McKerrow, uit Australie, schreef voor de vrijwilligers van het Graceland Festival waar ik mede leiding aan geef, een indrukwekkend gedicht. En vandaag is het in de Katholieke kerken Maria dag en dit gedicht past wonderwel. Over twijfel, moed, aarzeling en overgave. Vandaag Spoken-Words dag hierzo bij de PopUpGedachte.
Aarzeling
Iets houdt me tegen, soms.
een aarzeling, zo herkenbaar in zo velen van ons
Een aarzeling om het woorden te geven, om het te gaan doen
Om dat wat in het hart huist,
in de dorre botten te fluisteren
Er is een deel van me dat erin gelooft
Maar dat niet de woorden heeft om te spreken
Niet de adem heeft om het vuur aan te blazen
Om de vonk te doen ontvlammen
Ik heb wel duizenden redenen om mijn nek niet uit te steken.
Die hebben we allemaal, altijd, jullie ook
Zoals onlangs iemand me vertelde
Over die droom in haar hart, die ze al jaren heeft
En elke keer als ze er dichtbij komt
Trekt ze zich terug
Bang voor wat het haar zal kosten
Bang dat het niet wordt wat ze hoopt
We zijn bang dat onze woorden nergens aan raken
En dat ze niets leven-gevens hebben te geven
Bang. dat is het. Dat is het precies. Het is onze angst
En onze angst is vol van geniep
Onze angst schreeuwt dat we het schreeuwen niet aankunnen
Onze angst fluistert als ze weet dat een zachte stem ons zal tegenhouden
Onze angst maakt dat we het vergoelijken. Onze angst maakt ons klein
Onze angst is een kameleon, verschiet van kleur tegelijk met ons
Met excuses die het laten zitten en wegduwen
Met ‘wie ben ik’. En meer van dat soort woorden
En dat jij de enige bent, toch
En dus doen we dit en doen we dat behalve Dat Ene
Dat ene wat we moeten doen
De woorden die we moeten spreken
Gisteren schreef ik een gedicht voor iemand
Ik voelde de noodzaak
Om te zitten, te schrijven
Woorden die de ander misschien zouden bevrijden
Of niet
Misschien zouden de woorden nergens aanraken. Niets veranderen
Misschien werd het een misser,
misschien zou ik de spijker niet op het poetische hoofd slaan
Maar weet je .. het is niet mijn taak om het te weten
Het is niet mijn zaak om te besluiten of mijn woorden
Krachtig genoeg
Welsprekend genoeg
Exact genoeg --- zijn
Want uiteindelijk – zijn het niet mijn woorden
Ik ben maar een instrument
Ik ben open handen die wachten om gevuld te vworden
Ik ben de fluit waar de wind door heen blaast
Je bent het instrument, niet de adem
En ook niet de muziek
Dus wie ben jij om de adem te weigeren
Die door je heen wil blazen
De schilderijen die jij moet schilderen
De muziek die jij moet maken
De woorden die jij in oren moet spreken… ze smeken om een beetje leven
Laat ons het licht najagen
Het proeven
En dansen
Tot diep in de nacht
Als de zon zijn stralen op een grote maan weerschijnt
Jij bent de maan jij bent de spiegel
Jij bent degene die de gift van de gever doorgeeft
En het begint altijd met een keus
Het begint met niets anders dan een keus
Een keus om te riskeren
Het is altijd een risico
Om te spreken
Om te weten waanneer niet te spreken. Te luisteren
Vast te houden. te geven. Los te laten
Te vertrouwen dat alles wat je nodig hebt je is gegeven
Dus doe je mond open en adem vrienden
Open je lippen en laat de bries door je heen blazen
Zoals bladeren de handen klappen om de bomen te plezieren
Om ze uit hun sluimer te wekken
Ik heb jullie horen ruizen en dansen
Laat het de vloer doen trillen
En de ketenen verbreken
De botten tot leven wekken
En de mensen bevrijden
Mogen wij toch de mensen bevrijden.
