Niet voor- of achteruit
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Niet voor- of achteruit – PopUpGedachte donderdag 6 juli 2023
Het kan je verlammen; zelfverwijt. De stemmetjes in je hoofd die je kwalijk nemen dat je weer niet dit of weer niet dat. Vorige week nog, ik vond mezelf zo stom. Een collega had aangegeven er behoorlijk doorheen te zitten. En ik herinnerde me een gesprek met diegene, vier maanden geleden. Over echt wel een concrete shitsituatie. En ik nam mezelf voor diegene daar niet alleen mee te laten zitten. Vier maanden later constateer ik dat ik het – zo’n beetje – was vergeten. Tot ik haar hoor zeggen dat het een beetje een pittige periode is en ze de handen vol heeft aan persoonlijke omstandigheden. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. En ik doe dat dan ook – niet letterlijk, maar wel figuurlijk.
Het kan snel gaan. Zo’n zelfverwijt leidt tot reflectieve vragen en als je zelf er eventueel al niet zo lekker in zat, ga je zomaar je afvragen of je wel op je plek zit. Als je dit al vergeet, wat ben je dan voor een sukkel. Moet je eigenlijk niet je afvragen of je wel geschikt bent voor de job of moet je jezelf niet afvragen of je zelfbeeld – van redelijk attent, betrokken enzo – of dat wel klopt. Het kan rap gaan, zo’n verlamming.
Vandaag een fascinerend stukje uit een van de evangeliën, de enthousiaste biografische vertellingen over het leven van Jezus van Nazareth door mensen die er heel dicht op hebben geleefd. Dit staat er vanochtend:
“Men kwam een lamme bij Hem brengen, die door vier mannen gedragen werd. Omdat zij wegens de menigte geen mogelijkheid zagen hem dicht bij Jezus te brengen, legden ze het dak bloot boven de plaats waar Hij zich bevond, maakten er een opening in en lieten het bed, waarop de lamme uitgestrekt lag, zakken. Toen Jezus hun geloof zag, zei Hij tot de lamme: 'Mijn zoon, uw zonden zijn u vergeven.'"
Onder mensen die met vluchtelingen werken, die regelmatig opgesloten worden achter allerlei hekken, zeggen we nogal eens: geen hek is zo hoog of er zit niet een gat in, ergens. En dat klopt meestal ook. Voor deze mannen geldt dat geen huis zo vol is of er kan niet een gat in – in het dak. Creatief, onverschrokken.. Geduldig op je beurt wachten is een bijzonder mooie eigenschap, maar soms is er een ander soort werk aan de winkel. De man is verlamd, dat is gelijk ook de eigenschap waar hij mee wordt geïdentificeerd. Een naam heeft hij niet. Zijn vrienden zijn allerminst verlamd. Wat een contrast.
Dan reageert Jezus niet met genezing. Hij zegt iets schokkenders, voor de omstanders – en misschien wel voor de man zelf. Typisch de rabbi, altijd het verhaal kantelen. Er ligt eens bal voor het doel, de bravoure van de vrienden geeft een gouden kans voor een heerlijk slotakkoord, maar de rabbi slaat een dissonant aan: uw zonden zijn u vergeven. Blijkbaar heeft de nood van de verlamde niet eens allereerst te maken met zijn fysieke mogelijkheden. Er zit de man iets dwars – en dat wordt hem vergeven. Anders heb je er nog niets aan, aan die gezondheid.
Er is iets met vergeving van alles, als je het gelooft, dat een mens diep gelukkig maakt. Vergeving ten opzichte van het zelfverwijt, de knagende onzekerheid, het gevoel niet goed genoeg te zijn, de gedachte dat je je shit in welke vorm dan ook aan jezelf te danken hebt – dat niet alleen je verlamming je verlamt, maar ook de gedachte dat je verlamming je eigen schuld is. Dan ben je dubbel verlamd.
We zijn niet op de aarde om alles eruit te halen, we zijn niet pas mens als we gezond zijn van lijf en leden – menswording ligt ergens anders en dat heeft iets te maken met vergeving en bevrijding. Niet het ‘goed’ hoeven doen, maar bevrijd worden van het juk van het goed moeten doen. Daar begint ergens christendom en spiritualiteit.
Verder is het ook gewoon een uitdaging aan het adres van de religieuze leiders. Want alleen in de tempel worden zonden vergeven, dat is het algemene besef – met offers, en priesters en rituelen en zegen. Nou, zegt de rabbi, vanaf nu dus niet meer. Ook hier, onder ons, door mij wordt schuld en schuldgevoel en zelfverwijt en ‘zonde’, of hoe het ook heet vergeven en nu vervolgens ook heel graag door jullie.
Tot zover vandaag. Op een ontspannen, vergeven donderdag. Meer PopUpGedachtes te vinden op www.popupgedachte.nl – je kunt er ook je abonneren. En voor nu: Vrede gewenst, en alle goeds.
