Ik heb er niks mee
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Ik heb er niks mee – PopUpGedachte dinsdag 30 september 2025
Ik heb er niks mee, toch gaan we erheen. Lopend. Ik heb niks met Jeruzalem, die stad waar mensen van in katzwijm vallen, waar de grond ramvol zit met geschiedenis, waar Moslims en Joden en Christenen de stenen vereren. Ten diepste heb ik er niet zoveel mee. Ik ging er alleen heen, een paar maanden geleden, omdat de totale ellende van uitsluiting, separatie, geweld en wat niet al meer, onze wereld verdeelde. Dat het bijna ondoenlijk was geworden om met Joden en Moslims om de tafel te zitten. Niet altijd, niet overal, maar te vaak, veel te vaak. Jeruzalem is niet mijn mokum, toch gaan we erheen. Lopend. Toch in het spoor van al die pelgrims, van al die gelovigen van welke gezindte dan ook – op naar die blinkende poorten, de wapperende vlaggen, naar de biddende en hopende moslims, christenen, joden en wat er verder allemaal al niet bidt en hoopt en gelooft en werkt en verlangt. Het wordt een Peacewalk, een absurd grote onderneming. Een collectieve pelgrimage vanuit allerlei hoeken van Europa, samenstromend op weg naar deze Al Quds, de Heilige stad, Yerushalayim, de stad van de vrede. Daar is het geen vrede, hier ook niet. Maar het gebrek aan vrede daar, raakt ons allemaal – bewust of onbewust. En de andere plekken in de wereld dan? Die ook, maar anders. Nooit vergeet ik de graffiti op de muur in Bethlehem, waar Palestijnen een doorkijkje tekenden, een opening in de muur waardoor het zicht op hun heilige plaats weer geopend werd.
Vandaag in de lezing van de dag staat dit, een psalm, een pelgrimslied.
Eens worden Egypte en Babel geteld
tot hen die de Eeuwige vereren.
Ja, Filistijnen en Tyrus en Koes,
ook zij worden burgers van Sion (ander woord voor Jeruzalem).
Zij zullen dan zeggen: mijn moeder is zij,
uit haar zijn wij allen geboren.
De Eeuwige zal in het boek van de volkeren schrijven:
ook deze horen daar thuis.
Dan zullen zij dansen en zingen:
de bron van ons leven zijt Gij.
Daar zien we dus het begin van. Alleen dan zwaar militair gesepareerd. Een eigen vorm van apartheid, die haaks staat op alle heiligheid en vrede. Maar er ligt een belofte. En het is niet dat de profeten me nou aangezet hebben tot een heilige missie. Zeker niet. Het zijn de mensen geweest die elkaar de hand hebben gereikt over het mentale prikkeldraad heen, die zich een weg hebben gehakt door de betonnen scheidingsmuren in de geest. Zij die elkaar dwars door alles heen de hand reiken en geloven dat vrede onontkoombaar is, omdat oorlog en geweld zichzelf en iedereen om zich heen opvreet en verteert. Niemand van hen is perfect, maar de weg is de weg.
Dus op naar Jeruzalem. Waar ik ook kom, ik nodig mensen uit – voor een uurtje op deze weg, of een dag, of een week of nog veel langer. Het is hoog tijd om te gaan lopen. Ook al heb je daar niks te zoeken, we zoeken wel iets hier. In ons dorp, in onze stad, in onze community, in ons leven. En dat heeft alles te maken met vrede, met het slechten van muren en geloven in een toekomst. Met weer toegang vinden tot de bron van leven en met dansen en zingen. Het is allemaal verbonden.
Tot zover vandaag de bespiegeling op een oud pelgrimslied. Moge het een dag zijn van vooruitgaan en achterlaten, van verbinding en rust en vieren. Een hele goede dinsdag gewenst – en vrede, jawel, voor de achttienhonderd-en-een-ste keer, vrede en alle goeds.
