Kan goed nieuws nog goed nieuws zijn?
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Kan goed nieuws nog goed nieuws zijn? - maandag 29 januari 2024
Het is maandagochtend. De lucht is koud. De ochtend jong. De week ook. Alles ligt nog open, in theorie. Alles kan nog gebeuren deze week. In theorie. In werkelijkheid hebben we een idee over wat ons te wachten staat. Over de werk uren, over de leegte, over de vriendschap en familie. Over de ziekte, over de inkomsten, over het weer en het verkeer. We hebben een idee. En daar varen we redelijk wel bij.
Als er iets verandert, een wonder gebeurt, iets overhoop wordt gehaald in onze verwachtingen, kost dat energie, mentale energie. En daar zit niet iedereen op te wachten. Goed of slecht, er zijn er die – als het even kan- de werkelijkheid van verandering vermijden. Omdat het energie kost om een nieuwe situatie te omarmen, een mate van onzekerheid. Bij slecht nieuws hopen we vooral dat het meevalt. Zeker als we er weinig aan lijken te kunnen doen. Of dat nu gaat over klimaat of over de naar genocide neigende militaire operatie van Israël, of de groeiende verdeeldheid in Europa om nog maar te zwijgen over het klimaat. Het is maandagochtend, de week is net begonnen. Laten we even rustig aan doen met de doem die zo om ons heen hangt.
Er zijn best hoopvolle initiatieven. De honderden vredesinitiatieven van Joden en Palestijnen, ze zijn werkelijk van een ongehoorde schoonheid. En dat ongehoord is precies wel het probleem, want waarom staan zij niet in de Tweede Kamer uit te leggen hoe zij als Joden en Palestijnen samen het leven vormgeven en een visie hebben voor het land. Zij hebben hun verliezen geleden en de haat waarmee ze zijn opgegroeid, de vergelding die ze zochten omgezet in een verbeten gevecht voor vrede, rechtstatelijkheid voor beide kanten en hoop.
Ik mis hun stemmen, hun zichtbaarheid. Ook gisteren op de dag van de herdenking van de waanzinnige genocide op het Joodse volk. Een dag met een doem, want 7 oktober is nog zo vers in het geheugen. En een dag met een olifant in de kamer want de regering van Israël, de extreem-rechtse Netanyahu en trawanten hebben een beschuldiging van naar genocide neigend gedrag aan hun broek hangen.
Is er goed nieuws en hoe is dat te horen? Ik bid erom, steeds opnieuw. En dat bidden is niet meer dan geluidloze schietgebedjes. Een hoop op het ongerijmde, dat ik wel moet volhouden om licht en lucht te houden en met liefde en zorg mijn omgeving te kunnen blijven zien.
Vandaag geneest Jezus van Nazareth een man die nogal in de war is. Anno nu had hij in een GGZ-instelling gezeten en was met krachtige medicijnen tot een soort kasplantje teruggebracht, uit veiligheidsoverwegingen – veiligheid is het duizend dingen doekje van deze eeuw en zit nog voller met vieze bacteriën dan het gele doekje op ons aanrecht – veiligheid, omdat hij anders een gevaar zou zijn voor zichzelf en anderen. In Jezus’ tijd hadden ze dat nog niet zo op orde en woont deze man in rotsgraven en slaat zichzelf met stenen, onafgebroken schreeuwend. Ze hebben hem geprobeerd te ketenen, maar hij trok alles stuk. Dan komt de rabbi uit Nazareth en geneest de man. Een chaotisch gebeuren, want meteen stort een kudde van 2000 varkens zich in zee. De geesten waren blijkbaar overdraagbaar.
Vreemde taferelen. Angstig en ontzagwekkend. In zee drijven dode zwijnen, in een grot zit de angstaanjagende man in alle rust te keuvelen met een Joodse man van de overkant van het meer. Wat moet je ermee? Boos worden? Schadevergoeding eisen? Maar van wie? En wat moet je met die man? Dit is op zich goed nieuws, maar hoe leg je het je kinderen uit. Die zijn opgevoed met verhalen van de boze man op de heuvel en dat ze toch vooral naar hun papa en mama moesten luisteren, anders zou die boze man… etcetera.
En nu was het weg. Dat donkere gat. Opgelost in zee. En er was een kudde weg. En niet in staat om het goede te omarmen, staat er:
Daarop begonnen zij bij Hem, Jezus, aan te dringen hun streek te verlaten.
Ik snap het wel. Wat moet je met zoveel onrust. Het kwaad kennen we en het verzet ertegen ook, dat werkt polariserend maar je kunt altijd nog de ander beschuldigen van polariserend gedrag. En het goede? Genezing van een bezetene, ook al is dat chaotisch? Ik bid vandaag om genezing van bezetenen en beloof stilletjes om het goede te omarmen, ook al komt er chaos uit genezing voort. Het lichtpuntje van de rustig keuvelende man, de man die we kenden als wildeman, dat beeld. Kan ik het me voorstellen? Geloof ik in de vredestrijders? Niet degenen die willen winnen, maar hen die weten dat je bij oorlog altijd aan beide kanten verliest? En dat dit doorwerkt in de volgende generaties?
De genezen man vraagt of hij met Jezus mee mag. Jezus zegt: ‘Ga naar huis en vertel erover.’ De man vertelt en allen staan verbaasd. Ze sturen de rabbi weg, dat was een beetje teveel goed nieuws. Maar het verhaal van de genezen man blijft. En brengt verbazing. Dat is een begin.
Misschien goed voor het begin van de week, de verhalen horen van de vredestichters en je verbazen. Om de mogelijkheid open te laten dat er écht goed nieuws in de wereld bestaat.
Liefde en goedheid gewenst deze week, ook als het nieuws je om de oren vliegt of de werkweek alle aandacht van je vraagt – en je domweg geen zin hebt. Dan is het voor vandaag, deze dag, vrede gewenst, en alle goeds.
