Boven is het stil

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Tekst onder afbeelding

Boven is het stil – PopUpGedachte woensdag 28 september 2022

Gisteren spraken we nog over rouw en ruimte voor rouw. Vandaag over een element van rouw en verlies, niet een fase, maar een terugkerende vraag die maar geen antwoord lijkt te krijgen. Het Waarom? Soms gepaard met woede, vaak met frustratie, in elk geval met verdriet. De oneerlijkheid, de godsgrote onrechtvaardigheid, de klacht.

En er komt zo weinig antwoord. Het scheurt en trekt en wringt, de omgeving probeert antwoorden te verzinnen maar geen daarvan voldoet. En boven is het stil. Ook de gelovige krijgt geen briefje met een verklaring, zo die er al zo zijn. Heel soms kan er een gevoel van rust neerdalen, maar dat is ook niet gegarandeerd, niet voorbehouden aan gelovigen ook, het is stil.

Dit zegt Job vandaag, in dat briljante, theatrale ongelofelijk bijzondere boek over een man die alles werd afgenomen en vervolgens in dialoog gaat met zijn vrienden. Het voelt als het script van een voorstelling. Hier zegt Job.

Hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn? Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord; Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd? Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn; Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan; Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt! Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee; Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;

Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen! Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;

Het is de grote kracht achter alles wat leeft, de energie die alles doortrilt, de Eeuwige, God. Maar kan die ook ter verantwoording worden geroepen, vraagt Job zich af. En hij gaat verder:

Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij? Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden? Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken; En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.

Helemaal aan het eind van dit boek doet Job boete over zijn te grote woorden, maar het is God zelf die sprekend wordt ingevoerd en zegt dat er in deze hele voorstelling niemand recht heeft gesproken over God, behalve dan Job. Er zit hier iets van waarheid in. En dat is een erkenning voor iedereen die worstelt met de stille God. Met de hemel die dicht zit. Waar je naar schreeuwt om verantwoording. En die dan niet krijgt. En wat je wel krijgt, je merkt het niet, het gaat aan je voorbij. Ook de woede gaat voorbij, maar dat weet je niet als je er middenin zit.

Een docent vertelde een verhaal over een kind op een boerenerf. Zijn vader kwam thuis. Woedend kwam het jongetje aangerend, het snot voor de ogen. Huilend van frustratie met klepperende klompen op weg naar die vader. Hij was boos ergens over, gefrustreerd, wat het was dat weten we niet eens. Bij vader aangekomen, schopt hij de klompjes tegen diens schenen. Stommerd! Idioot! Ik ben boos! En de grote handen van de vader grijpen het woedende ventje onder de oksel en tillen hem omhoog. Zijn vuistjes trommelen op diens borstkas, dan omarmt hij het tegenstribbelende mannetje die nog gilt: ik haat je. Hij bromt: ‘ja, ja. Kom maar.’ De schouders van het jochie beginnen te schokken, nu huilt hij echt, klemt zich tegen zijn vader aan. Pas als hij tot rust is gekomen, begint hij te vertellen over zijn woede. Vader laat hem zakken, geeft hem een hand. Samen lopen ze verder het erf op. Hij heeft niets gezegd. Hij was er niet. Tot hij er wel was. Hij verdedigde zich niet. Uiteindelijk wás hij er. En samen liepen ze verder het erf op.

Het is een beetje een bloemrijke versie van verhaal van de docent, maar het laat me niet los. Adem in, adem uit, de dag is begonnen. Wie weet met nieuw perspectief voor jezelf of juist voor een ander. Voor nu: een hele goede woensdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
 (klik hier voor de bijbelteksten van de dag)