Nieuwe moed
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Nieuwe moed – PopUpGedachte dinsdag 27 mei 2025
Als er iets nodig is, in deze tijd – is het wel moed. Moed om op te staan, moed om de krant te lezen, moed om het nieuws te kijken, moed om even niet het nieuws te kijken, moed om gesprekken aan te gaan, moed om gesprekken even te laten lopen, moed om je uit te spreken, moed om eerlijk te blijven – moed om hoop te houden, moed om realistisch te zijn.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. En het zou best een aardige tekst kunnen worden. 500 keer waar moed nodig is. Moeite zou het niet kosten. Maar ik wil er graag iets over zeggen. Over die moed. Het is één van de twee dochters in de beroemde uitspraak dat Hoop twee dochters heeft, dat de één woede heet en de ander moed. Woede over hoe de dingen zijn en moed om te durven geloven dat ze niet zullen blijven zoals ze zijn
Daar gaan deze popupgedachtes wel over. Over nieuwe moed. Moed om te durven geloven dus ook. En moeder Hoop probeert dochter Moed – er zijn gewoon mensen die zo heten, hè? Welmoed. Wat een fantastische naam en wat een opdracht, wél moed. Ga er maar aan staan – maar moeder Hoop probeert dochter Moed op te voeden zodat haar moed de hoop voedt.
Ik lees over Leen Overduin, een dominee in Enschede in de Tweede Wereldoorlog. Die zo moedig was dat de bezetter er soms een beetje bang van werd. Dat hij een slagerij in vluchte, de slager die daar stond te werken zijn schort afnam en hakmes. Om vervolgens als een malle te gaan hakken en snijden. De nazi’s kwamen binnen, keken rond en vertrokken. Slim, en moedig. Vindingrijk. Maar wat hem toen verguisde en nu een boek geeft en waardering is dat hij meteen na de oorlog begon te zorgen voor kinderen van NSB-ers, waarvan de ouders massaal werden opgepakt en in onmenselijke kampen werden gestopt uit begrijpelijke wraak. Voor Leen was het logisch, voor de rest van de wereld niet. Moed. Moed om te durven geloven dat dingen niet zullen blijven zoals ze zijn – ook niet als de kansen van de ene partij keren tegen de ander – dat de dingen niet blijven zoals ze zijn.
Vandaag in de lezing van de dag een stuk uit een Psalm, een gedicht:
U prijs ik om uw goedheid en trouw,
want uw belofte hebt Gij mateloos vervuld.
Wanneer ik tot U riep hebt Gij mij steeds verhoord,
Gij hebt mij altijd nieuwe moed gegeven.
Dat als verhoring van gebed. Als meditatie, als moment van bezinning, keren naar binnen, stil worden of zoals ik leerde van mijn islamitische vrienden; op de knieën met het hoofd op de grond zodat het hart hoger is dan het hoofd. Anatomisch correct en een zinnige houding voor heel de mens. Het hart omhoog, het hoofd een beetje naar beneden. Een houding die ik vaker zou mogen oefenen.
We hebben allemaal die nieuwe moed nodig. Om onszelf in de spiegel te kijken en de ander weer onder ogen te komen. Om te genieten van het goede en te lijden met degenen die zo verschrikkelijk lijden. Om niet te verharden en niet te vermijden en te weten wanneer wat nodig is. Eeuwige, geef ons de moed. Zelfs als we soms niet meer weten hoe het te vragen. In Gods- en Jezusnaam. Amen.
Tot zover vanochtend – een hele goede dinsdag gewenst en vrede, en alle goeds.
