Meer is er niet nodig
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Meer is er niet nodig – PopUpGedachte dinsdag 26 augustus 2025
Dat je weet dat je bestaat, dat iemand het heeft opgemerkt, dat het van belang is, dat het uitmaakt; en dan niet je buitenkant, de opgepoetste, aangepaste, toonbare versie. Maar de hele rammelende santekraam waar je uit bestaat. Dat je ergens kunt zeggen: hier ben ik. En dat dan met heel je hebben en houden. En dat het met open armen wordt ontvangen. Meer is er misschien wel niet nodig, er is meer gewenst en gehoopt en gedroomt en er zijn altijd meer verlangens – maar meer is er misschien wel niet nodig. Om mee te beginnen. Om er te zijn.
Het is weer begonnen. De PopUpGedachte serie van 2025. Het is alweer eind augustus – mensen keren terug naar werk, een enkeling is nooit weggeweest. De scholen zijn weer beginnen, het wappert in banieren blauw boven de straten. En ik ben er ook weer, op de vroege ochtend. Zes uur gaat de wekker, het huis is nog stil, de stad ook. Een kaars brandt hier naast me en ik lees de teksten van de dag zoals die vandaag door gelovigen over heel de wereld gelezen worden. Bijbelteksten wel te verstaan – en of je nu iets hebt met die Bijbel of niet, is niet zo belangrijk, denk ik. Het is mijn poging om de dag te beginnen met een overweging, met een gedachte om op te kauwen, iets van hoop of geloof of liefde – of juist de realisatie dat het soms zo mist. En met het besef dat ik niet alleen ben, en jij ook niet. Wat voor dag het ook is.
De lezing van de dag gaat over gezien zijn. Ik sprak voor een podcast onlangs Marina de Haan, journaliste Nederlands Dagblad, een jonge, bevlogen, actieve, vrolijke vrouw met een chronische ziekte die haar leven diepgaand bepaalt. Ze schreef een boek over haar leven als pelgrimsreis en om de zoveel tijd is er een moment dat ze zich met twee voeten op de aarde plant, dat ze in volle overgave zich toewijdt aan het leven dat haar zo verschrikkelijk veel uitdagingen op de weg gooit en zegt: Hier ben ik. Ik ben er. Hallo, wereld, hallo ander, hallo leven.
Vandaag in de lezing van de dag staat dit, een dichter ver voor het jaar 0 schrijft:
“Gij kent mij, Eeuwige, en Gij doorschouwt mij,
Gij ziet mij waar ik ga of sta.
Van verre kent Gij mijn gedachten,
Gij weet waarom ik bezig ben of rust,
Gij let op al mijn wegen. (Psalm 139)
Kán een beetje angstaanjagend zijn, hè? ‘Er wordt op je gelet!’. Toch is de dichter hier vooral in de gloria. Een reiziger in deze wereld die nu eens met deze, dan weer met die optrekt en soms alleen. Maar die zich gezien weet. Zoals ik nu, schrijvend achter mijn bureautje. Met een kleine glimlach beseffen dat ik ook gezien ben. De gedachte – zelfs al weet je helemaal niet door wie en door wat en hoe – maar toch, de gedachte gezien te zijn door een welwillende aanwezigheid. Die er plezier in heeft dat jij bestaat. Het is zomaar een zegen. Je kunt de gedachte oefenen zonder m rationaal rond te krijgen. Dat hoeft ook niet. Dat is het idee van geloven – een oefening in een gok, een waagstuk, een levenswijze die je een mooier mens maakt en de wereld een beetje zachter en hoopvoller. Want als ik zo gezien ben, welwillend, kan ik dan ook zo de ander zien. En zo gaat er iets door de wereld reizen, door jou heen.
Anyway, gezien zijn – zegt Marina – veel meer is er niet nodig. Zo ook de dichter van de Psalm. Ik ga maar eens vandaag een poging wagen om met die gedachte te leven. En me er een beetje in koesteren als in de zomerzon. En zo anderen bezien – wie weet doet het iets.
Een hele goede dinsdag gewenst – meer PopUpGedachtes te vinden op www.popupgedachte.nl (oh en alvast: mocht je 20 op 21 september kunnen vrijhouden voor een vredestocht langs pleisterplaatsen in Amsterdam, doe dat vooral. Uitnodiging volgt)
Voor nu en voor vandaag; vrede gewenst. En alle goeds.
