Niet groter dan dat
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Niet groter dan dat - PopUpGedachte vrijdag 26 april 2024
Het is niet zo makkelijk om vakantie te nemen, gek genoeg. Gek want het is een vrij briljant concept. En ik ga er vandaag einde van de dag maar eens aan beginnen. Komende week geen PopUpGedachtes, geen takenlijstjes, computer, calls en meer van dat soort dingen. Lezen, lopen, zwemmen, eten maken – aandacht voor dingen die er anders bij inschieten omdat de deadlines in je oor toeteren. Vakantie, een briljant idee. Maar waarom is het dan zo lastig? Vandaag denk ik licht zelfkritisch dat het best mogelijk is dat ik mezelf misschien een heel klein beetje te belangrijk heb gemaakt als ik niet eens vakantie kan nemen? Alsof de wereld instort, als de taken niet afkomen? Alsof het om mij draait? Of eigenlijk: om mijn licht fanatieke inzet?
Spiritualiteit, ook de christelijke, doet de mens knielen van oudsher. Uit die staande positie, uit die stoel aan bureau of vergadertafel, even op de kniën. De wereld wordt groter, ik wordt kleiner. Wat er gebeurt raast even over mijn hoofd heen, ik ben er even niet. De islamitische houding is nog mooier, het beweegt van opgeheven hoofd en handen naar kniën naar het hoofd op de grond met de handen voor je – child’s pose zo’n beetje voor de yoga liefhebbers. Het hoofd onder je hart brengen, zei een vriend en moslim ooit tegen me, dat is belangrijk.
En zo ’s ochtends als ik hier aan het bureautje schrijf, wordt de dag iets lichter en het werk krijgt een ander belang. Het is zaak vandaag te doen wat nodig is, maar het hoeft niet fanatiek – het mag met open ogen, open handen en besef dat de wereld niet vergaat of wordt gered door mijn handelen. Dat het zaak is om te leven, om te rusten terwijl ik aan het werk ben. Om een soort verstandig te zijn en mezelf niet te groot te maken en de ander ook niet. Zoals de Psalmdichter vanochtend in de lezing zegt:
Weest nu verstandig, gij vorsten
heersers der aarde, weet wat gij doet.
Dient de Eeuwige met ontzag,
kust Hem bevend de voeten.
Zo, als de almachtige heerser der aarde even opgeroepen wordt door een dichter met een missie om bevend de voeten te kussen – dan heb ik helemaal geen excuus om niet met dezelfde fear and trembling het mysterie van het leven, de Eeuwige of ja God zelf te eren. Niet omdat het goed is om een soort van slaafse geest te creëeren, dat is niet het idee van de oude Joodse wetten – die fonkelen juist van leven en recht en liefde en vrijheid. Vanuit de gedachte dat het juist bevrijdend is om niet God te hoeven zijn op aarde, of dat te preterenderen of proberen. Jij bent het niet, en de ander is het al helemaal niet: ook niet als die in extreme paleizen woont of wat voor megalomane omgeving voor zichzelf heeft opgebouwd. De dichter op z’n sloffen verwijst de heerser naar z’n kniëen. Dat is beter voor iedereen, inclusief de heerser zelf.
Het is vrijdagochtend en ik neem maar eens een weekje vakantie. Ik hoop je daarna weer hier te treffen en weer wat meer in balans te zijn – want daar helpt zo’n weekje rust nu eenmaal bij. En ik ben dankbaar voor deze vroege ochtend overwegingen waarin ik weer even besef dat de wereld niet bij mij begonnen is, zonder mij rustig voortbestaat, dat het leven wat om me heen plaatsvind iets is om in eerbied en verwondering te zien gebeuren en dankbaar deel te zijn van het vele goede wat er ligt om te doen.
Heerser of onmachtige, influencer of nobody – allemaal hele kleine verschillen binnen hetzelfde idee mens in een goddelijke wereld, onderdeel van het grote mysterie, geroepen om lief te hebben in de korte tijd van leven die ons is gegeven. Ik neem het maar weer even ter harte, psalmdichter – en ik ben er na volgende week weer, ergens.
Voor nu, voor vandaag en volgende week: Vrede gewenst, en alle goeds.
