Wat is je plek?
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Wat is je plek? – PopUpGedachte dinsdag 21 mei 2024
Het is een dag met een deadline, voor mij. Gelukkig schijnt de zon als ik ga zitten om te lezen, te schrijven, te denken en te bidden – dat ook. Zoeken naar stilte, ruimte in het hart, en wijsheid. Het is een dag met een deadline omdat ik vandaag officieel begin met de crowdfunding voor projecten in het komende seizoen. De vraag stellen is eigenlijk eenvoudig en tegelijk altijd vol spanning. Deze vraag: Ga je mee op pad? Komend jaar wil ik weer heel graag ‘ja’ zeggen op allerlei projecten en ideeën die vragen om gerealiseerd te worden maar waar normaal gesproken geen tijd of geld voor is. Of dat nu gaat over uitbreiden Rouwen en Vieren, over initiatieven rond vluchtelingen of eenzaamheid of verbinding van diverse groepen in de samenleving of nou ja, wat er dan ook langskomt. En ik heb niet alle tijd van de wereld, maar de crowdfunding geeft me tijd én verbinding, met allerlei mensen met wie je dan opeens dit samen doet. Aan het eind van het seizoen, koppel ik dan terug wat er allemaal gebeurd is en kan iedereen nagaan of dit het waard was – of niet.
Wat is mijn plek, is de titel vandaag. En het motto van de crowdfundingsacties is altijd deze geweest en nog steeds. De oude zin: wie snel wil reizen, moet alleen op pad. Wie ver wil komen, moet samen gaan. En alleen reizen is fijn, veilig ook soms want je hoeft niet te vertellen wat je gaat doen en hangt van jou af. Samen reizen is te gek, en soms ingewikkeld en kwetsbaar soms – je moet allerlei dingen aangaan. Ik wil heel graag ver komen, en samen reizen. Juist in die ongeordende manier van werken, schrijven en denken en doen. Ook daarom dit jaarlijkse gebeuren.
Wat mijn plek is? En wat de jouwe? Nou, tussen de mensen in elk geval. Dat sámen is zo’n essentieel gegeven. Er is maar zo weinig wat we alleen kunnen doen – en er is zoveel wat we maar voor het gemak alleen doen. Terwijl het zo essentieel is om na te gaan, zeker in tijden van een nieuw coalitie akkoord en grote onzekerheid en ellende in de wereld; ten dienste van wie, van wat, staat mijn leven. We kennen de vraag al wat voor verschil je maakt, wat je impact is, dat soort toch meer zelfgerichte vragen met een legitieme behoefte natuurlijk. Maar vandaag is de vraag die uit de teksten van de dag mij en ons tegemoetkomt: ten dienste van wie, van wat en hoe sta je met je bijdrage, je verhaal, je hoop en je werk tussen de mensen, in de wereld, ten dienste van.
Dit staat er nadat de leerlingen een wat ongemakkelijk gesprekje hadden gehad wie van nou toch wel een beetje de belangrijkste was tussen de leerlingen, of de eerste, zogezegd:
Toen zette Hij zich neer, riep de twaalf bij zich en zei tot hen:
'Als iemand de eerste wil zijn, moet hij laatste van allen en de dienaar van allen zijn.'
Hij nam een kind en zette het in hun midden; Hij omarmde het en sprak tot hen:
'Wie een kind als dit opneemt in mijn Naam, neemt Mij op;
en wie Mij opneemt, neemt niet Mij op, maar Hem die Mij gezonden heeft.'
Wie van betekenis wil zijn, in de taal van een wereld waarin God een vanzelfsprekend hoogste ander is, heeft maar het betekenisloze – in een cultuur waarin kinderen toch nog hun waarde moeten gaan bewijzen – het betekenisloze te omarmen, te dienen. Niet om het kind zelf, maar om de gevoelde goddelijke aansporing, gedreven door de Geest van de Eeuwige zogezegd. Doen wat belangrijk is en ogenschijnlijk marginaal, niet om te scoren en niet voor jezelf, maar omdat ergens je weet dat dit godgegeven goed is.
Het is niet eenvoudig om te weten wat je te doen staat. En ik vraag het me regelmatig af wat wel en wat niet. Maar de momenten dat ik op het Mercatorplein wat sta te vegen naast een kas van Rouwen & Vieren en even de tijd heb om met een buurtbewoner over het idee van de kas te praten en over de buurt – of de momenten langs de grenzen van Europa, waar de laptop niet binnen handbereik is en er dus even tijd is om een spelletje te spelen of over het leven te praten met mensen die er vastlopen – de eenvoud van die momenten zijn het waarbij ik denk dat het even klopt en dat je hoopt dat die eeuwig zullen duren. Dat doen ze niet en dat hoeft ook niet, maar ik denk wel dat dit het is wat de tekst bedoelt. Er zijn allerlei rollen en initiatieven en banen nodig, maar die eenvoud telt, en de roeping van het moment voor dat wat ogenschijnlijk niet zo belangrijk is.
Zoiets.
Een hele goede dinsdag gewenst – en enorm dank voor degenen die alvast meededen met de crowdfunding die vandaag publiek gaat. Diep dankbaar! Voortgang vindt je vandaag hier en op mijn socials. Voor vandaag een hele goede dinsdag gewenst, en vrede – en alle goeds.
