Ja hoor, hij wel
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Ja hoor, hij wel – PopUpGedachte dinsdag 19 september 2023
De kift is niemand vreemd. Niet de band, daar heb je wel of niet van gehoord, maar het gevoel. Jaloezie, het gevoel dat iemand heeft wat jij ook wel zou willen hebben. Of eigenlijk, zou hebben verdiend min of meer. Maar dat zijn lage gevoelens dus die laat je natuurlijk niet zomaar toe. Daar ben je te trots voor. Ook zo’n gevoel. Net iets hoger in de rangorde van toelaatbare gevoelens, maar nog steeds niet de buurt van liefde en gulheid en gunnen. Die hebben zo’n vergulde positie op het podium, met medailles en flessen champagne. Kift staat onderaan, verongelijkt te doen. En te trots om toe te geven staat er naast, te doen alsof het hem of haar totaal niet boeit allemaal.
Er zit iets geks in mensen die danken dat hen dit of dat niet overkomen is, dat ze veilig zijn, dat ze het gered hebben. Danken voor een veilige plek, een fijn gezin, dat je familie gered is uit een aardbeving hier of een overstroming daar. Want wat met degenen die niet gered werden. Was God daar niet, vond hij het niet nodig. Heb je daar een verhaal voor en wat voor verhaal dan? De dankbare zal zeggen dat het wel moeilijk wordt om uberhaupt dankbaar te zijn dan. Want als je niet selectief dankbaar kan zijn, omdat er nog zoveel leed is, ja -dan is het gauw gebeurd met elke vorm van dankbaarheid; een collectieve staat van depressie.
Vandaag staat er dit in de lezing van de dag. De Rabbi uit Nazareth loopt door het land, ziet een begrafenisstoet van een overleden kleine jongen en voelt medelijden met de moeder. Hij zegt, zo staat er:
'Schrei maar niet.' Daarop trad Hij op de lijkbaar toe en raakte die aan. De dragers bleven staan en Hij sprak: 'Jongeman, Ik zeg je: sta op!' De dode kwam overeind zitten en begon te spreken, en Jezus gaf hem aan zijn moeder terug.
Allereerst ongeloofwaardig, zo’n mirakel. Natuurlijk. Maar als het dat niet was, dan was het ook geen wonder. Los even daarvan, het is ook wel een ding: hoeveel overleden kinderen in zo’n land en waarom dan deze. Omdat hij toevallig het zag en toevallig door medelijden bewogen werd? Is dat uberhaupt wel verantwoord?
De omstanders reageren een beetje anders, er staat: Allen werden door ontzag bevangen en zij verheerlijkten God zeggende: 'Een groot profeet is onder ons opgestaan,' en: 'God heeft genadig neergezien op zijn volk.' En dit verhaal over Hem deed de ronde door heel het joodse land en de wijde omtrek.
Het verhaal gaat rond en brengt vreugde, geen kift. Zo lijkt het. Men raakt geïnspireerd, voelt zich bevoorrecht, het maakt de tongen en de harten los. Wat gebeurt hier? Deze mensen zien het als cadeau aan hen allemaal, bevoorrechting van hen allemaal. Hoe briljant is dat, dat is wel het tegenovergestelde van collectieve depressie.
Wat doet die Jezus van Nazareth met zijn willekeurige wonder? Hij lijkt veel meer mensen op te wekken. Niet uit de dood, maar uit de apathie, uit het slachtofferschap van het leven, uit de sleur. Met wat als intentie? Niet om zoveel mogelijk mensen een stukje van het leven te verlengen. Maar om mensen op de een of andere manier op te wekken tot een nieuw type leven, iets met liefde voor de ander, met genade, vergeving, hoop en het delen van wat je hebt met de ander – waarom? Omdat je het leven vertrouwt, omdat je er zin in hebt, omdat je niet alleen bent, omdat er mooie dingen gebeuren, omdat het kan. Liefhebben omdat het kan. De meevallers, zogezegd, in het leven, de dankbare momenten van de ene die gered wordt, het geluk van een partner of het krijgen van een kind of dat ene waar je de kift van zou kúnnen krijgen, werkt net zo goed – en is misschien wel bedoeld - als inspirator tot delen, tot hernieuwd om elkaar geven, elkaar het licht in de ogen gunnen en met meer mensen het leven vieren, de hulpinspanningen voor anderen verdubbelen. Kunnen we kiezen? Soms wel, moet ik eerlijk toegeven; kiezen voor de verongelijktheid óf voor de vreugde met de ander. En die laatste is uiteindelijk levengevend, vaak levengevender dan je op dat moment beseft.
Tot zover vandaag. Een hele goede dinsdag gewenst – morgen weer een nieuwe popupgedachte, en voor vandaag vrede gewenst, en alle goeds.
