Wereldliefde
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Wereldliefde
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf overwegingen om de dag te beginnen. Gedachtenspinsels die zich ontrafelen tijdens het schrijven aan een zin of een woord uit de lezingen van de dag. En het begint altijd met een titel, vandaag
Wereldliefde – PopUpGedachte woensdag 19 april 2023
Het is een uitdagende plek, die planeet van ons. De bizarre, bijna absurde schoonheid van sommige plekken. De desolate verwoesting van andere plekken. De liefde voor de ander die je door merg en been kan gaan en de woede en de haat voor een andere ander (en soms dezelfde, maar dan meestal op een ander moment) die je de rode vlekken voor de ogen doet dansen. De wil en het verlangen om een goed mens te zijn en de kwalijke gevolgen van het systematiseren van het beoogde goede in systemen waarbij slachtoffers vallen. Mijn agenda vol taken waar ik in geloof en de moeheid die me al dat geloven en hopen en liefhebben van van alles en nog wat soms oplevert. De dagen vol zon en zin en die vol rafels en cynisme en verlies. Het zijn zomaar wat uitersten. Er is ook de koffie of de tafel, fijn dat ze er zijn. Er is een aardige buurman, niet om te haten om te liefhebben, maar gewoon goed en prima. Het is van alles, nooit hetzelfde, het is onze wereld. En er schijnt er vooralsnog maar eentje van te zijn in ons heelal voor zover we kunnen kijken – en dat is ver. Heel ver. Vinden we zelf.
Die wereld, moet die geoordeeld om het kwaad. Geprezen om het goed. Of gered? Is dat een valse tegenstelling? De messias van Nazareth vond ooit van niet. Hij zei tegen NIcodemus dit: “Zozeer immers heeft God de wereld liefgehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat alwie in Hem gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben. God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gezonden om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld door Hem zou worden gered.”
Denk bij eeuwig leven niet allereerst in tijd maar in eeuwigheidswaarde – in verbondenheid. Het tegenovergestelde van zinloos. Én die laatste zin: niet om over de wereld te oordelen, maar via hem een nieuw perspectief, een nieuwe weg, ademruimte te bieden als aan een drenkeling in zee. Even niet meer zwemmen om boven te blijven, maar op je rug op het dek van een langsvarend bootje en dan weer kunnen ademen. De paniek achter je laten. De eenzaamheid. Redding.
Ik heb een hoop religieuze taal geleerd met woede, oordeel en afstand van de wereld. Ook dat heeft vast z’n reden in allerlei teksten. Maar vandaag is het liefde voor de wereld, die zieltogende, naar adem snakkende, eenzaam worstelende wereld, die nodig op het droge getrokken moet worden. Die een warme handdoek nodig heeft om drooggewreven te worden, een thermodekentje en een kop warme thee. Eventueel een borrel, maar daar moet je een beetje mee oppassen.
Wat is goed, wat is fout? Waarom ligt die daar te verdrinken? Wie heeft het gedaan en waarom? En is het z’n eigen schuld? Op zee is het niet relevant. Zeerecht is universeel, misschien wel een tikje goddelijk: wie dreigt te sterven in de golven, moet worden gered. Punt. En blijkbaar had ons aardbolletje dat nodig.
Waarvan gered? Waar dreigde ze in onder te gaan? In het kader van zijn gesprekspartner, de religieuze leider Nicodemus, misschien wel dit: het te goed willen doen. De zweep, de religieuze zweep, gaat erover om de mensen aan te sporen toch vooral binnen de lijnen van de wet te blijven. En wie eruit stapt, daar zwaait wat. Het is het ‘te goed’ willen doen dat de mensheid zo vaak nekt. Gisteren noemde ik al Pol Pot, die wilde het in duivelse zin veel te goed doen met zijn boerenheilsstaat, dat is misscihen wat ver weg van het bed. Maar het te goed willen doen, uit vrees voor het oordeel – dat oordeel wat verwacht wordt van de man van Nazareth, maar wat die dus niet komt brengen – dat te goed willen doen nekt ons. Het nekt de rabbi. Het kost hem z’n leven. Het kost de Eeuwige zelf het leven. De mens die het te goed wil doen. Die daar maar ten dele in slaagt, harder trappelt, harder zwemt, naar dieper water en daar de paniek voelt opkomen en een ander onder duwt om zelf maar niet te verdrinken.
Redding is geen oordeel. Redding is een hand, die je worsteling ziet. En uitnodigt om even daaruit te stappen. Uit die ratrace – niet die van het kwaad, het egoïsme, de veronderstelde slechte mens. Veel pijnlijker en veel suffer ook, die van het zo goed willen doen. Laat maar, breek brood, drink wijn, laat je aan je hand uit de worsteling trekken. Sla een deken om, neem een borrel. Of een stukje brood. Het is goed zo. De zon is opgekomen. Een nieuwe dag begint.
