Safety first
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Safety first – PopUpGedachte vrijdag 19 december 2025
Niet direct mijn eerste gedachte; safety first. Meestal gaan er in mijn leven een heleboel dingen vooraf aan ‘safety’. Ergens in het proces zegt dan iemand dat het ook belangrijk is dat de dingen veilig zijn en dan gaan we het ook veilig maken. Maar veiligheid leek me soms eerder een bedreiging van wat er nodig is – dan dat het helpt.
En toch zit dat anders, denk ik nu. En dat ga ik proberen op deze laatste ochtend voor de kerstvakantie een beetje uit te pakken. Waarom was de gedachte aan veiligheid bedreigend? Sommigen onder jullie zullen het herkennen, maar veiligheid is status quo en status quo is niet goed genoeg. Status quo laat de rouwenden in stilte rouwen, om maar iets te noemen. Terwijl er de mogelijkheid is om publieke plekken te maken die enorm veel verbinding brengen. Is dat een beetje onveilig? Een rouwbegeleider die vorig jaar werd geïnterviewd door een journalist, vóóraf aan diens bezoek aan de kas van Rouwen en Vieren op het Mercatorplein, zei het letterlijk. Rouwen in een transparante kas op een plein? Dat lijkt me heel onveilig. Maar het zorgzame beperkt soms het mogelijke. Dat weet elk kind – en elke ouder. Als alles veilig moet zijn, gebeurt er niets meer.
Toch klopt het niet. Veiligheid is wel degelijk eerst. Maar wat is het voor veiligheid? Toen ik alweer jaren geleden betrokken raakte bij de Vluchtkerk, er werd een pand gekraakt en niet zomaar één; een grote betonnen voormalig katholieke kerk in Amsterdam West. We begonnen daar een verblijfsplek en dat was allerminst een veilig idee. Veiliger was geweest als er geen protest was geweest van ongedocumenteerden, maar zij ieder voor zich zich schuilhielden waar ze konden. Alhoewel, veilig? Dat was het minst verstorend. Nu stonden de dingen op losse schroeven en kon alles gebeuren. Maar dat moest ook wel; want de verborgen relatieve veiligheid van de ongedocumenteerde was geen leven.
En nu met de Peacewalk – veiligheid lijkt gedachte zoveel. Aan de andere kant; pelgrimeren is al zo oud als de wereld, pelgrimspaden worden altijd gelopen. En zorgzame locals helpen de Peacewalkers langs de route. De hele route is zorgvuldig in kaart gebracht door de JerusalemWay en al vele malen gelopen. En toch, een Peacewalk uitroepen is allerminst veilig. Alleen al vanwege de duizenden vragen, de vele manieren waarop het kan mislukken. Tenminste, zo kan het voelen.
Wat is veilig? De Psalmdichter van de dag komt met deze woorden. Misschien een goede meditatie voor mijzelf en eventueel voor anderen in de komende dagen van hopelijke rust. De dichter roept de Eeuwige aan. God. Hoe die zich ook aan je voordoet. De bron van het leven. De enige die dichterbij is dan je huid en tegelijk alomtegenwoordig. Van het begin van het leven tot in Eeuwigheid. Die. De dichter schrijft:
Wees mij een vluchtoord, een veilige plaats
mijn rots en mijn burcht zij Gij altijd geweest.
Hier zit de veiligheid. Als alles wegvalt, als de dingen gaan rafelen en we weten niet meer hoe. Als er onverwachte dingen gebeuren, die de boel optillen en verder brengen maar het je allemaal opeens heel snel gaat. Dan kunnen inchecken; niet alleen bij jezelf in je individuele alleenheid. Maar inchecken bij een macht, een aanwezigheid, een liefde die er altijd is geweest. Die volgen christendom in Jezus van Nazareth handen en voeten heeft gekregen. Die liefde is en onnavolgbaar maar jou bedoeld heeft om te bestaan. Bij wie je het nooit zo bont kunt maken dat de liefde en de zorg vermindert. En de liefde ook niet vermeerdert door één of andere topprestatie. Die er gewoon is. Om je heen en in je, als een spiegel voor je intenties, als een warm bad, als een koude douche – net wat er nodig is. Als je valt en als je vliegt, als je opstaat of als je omgaat. Vanuit die veiligheid kan er een hele hoop onveiligheid plaatsvinden in de wereld. En kan de status quo allerlei buitelingen maken. Maar is er een veilige plek om naar terug te keren en in te verblijven.
Ja maar daar geloof ik niet in, zegt iemand. Het is geen weten, of kunnen bewijzen. Uiteindelijk is het een soort overgave. Een laten vallen. En dan ontstaat van kleine ervaring naar ervaring een soort weten. Dat is de uitnodiging van de dichter. Voor mij en voor wie dan ook.
Tot zover vandaag. Een hele goede vrijdag gewenst – een hele hoop rust hopelijk in de dagen die komen. Rust ook gewenst voor wie de feestdagen ingewikkeld zijn of ongemakkelijk. Moge de rust toch ergens te vinden zijn. Ik hoop er weer te zijn in 2026 met de PopUpGedachte het jaar van de start van de Peacewalk. Zegen en vrede gewenst, en alle goeds.
