Ken ik de weg?
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Ken ik de weg – maandag 18 december 2023
Sommige paden in je leven zijn wat minder bewandeld. Die van je rouw bijvoorbeeld. Je gunt het iemand eigenlijk, dat ze niet het pad naar de plek van de eigen rouw de hele tijd hebben hoeven gaan, dat dit geen platgetreden brede route is. Aan de andere kant, voor sommigen huist er ergens die rouw diep in het bos en is het pad erheen een geitenpaadje wat maar heel zelden wordt betreden en dat steeds weer wordt overwoekerd. De dreiging van de pijn die dan achter de dorens en varens huist, wordt ook steeds groter en je bent steeds minder geneigd om ook maar in de buurt te komen. Tot je welhaast gedwongen of samen met iemand de weg gaat en dan is er verdriet, zeker. Maar ook opluchting. En soms mengen de tranen van rouw zich met de tranen van spijt over het zo sporadisch bewandelde pad.
Het pad naar de eigen kwetsbaarheid, mijn eigen pad naar mijn eigen kwetsbaarheid, is ook zo’n makkelijk te overwoekeren pad. Ik weet wel de weg naar mijn eigen ondernemerszins, naar energie, naar aanpakken. Dat zijn bijna uitgesleten sporen die zo tegen het einde van het jaar wat vermoeiend voelen, maar het zijn vertrouwde routes. De weg waarlangs de borden staan: ik kan het niet, help. Of ‘ik ben moe’ of ik kan het financieel niet rondkrijgen, om zo maar eens het een ander te noemen, die routes hebben vaak heel wat meer onkruidgroei dan de routes van ‘ik kan het zelf’, ‘laat mij maar’ en andere wat trotsere woorden.
Spiritualiteit, ook de christelijke, gaat vaak over de minder bewandelde paden. Het toont een wereld waarin de machtige het niet voor het zeggen heeft, waarin ego plaats mag maken voor zorg en autonomie voor onzekerheid. Niet om onzekere mensen te worden, maar om te ontdekken dat je de onzekerheid niet hoeft te vrezen – en wie dat heeft gevonden is autonomer dan de stoere mens, want voor haar of voor hem is het donkere bos begaanbaar geworden. Er hangen lichtjes in de bomen, je bent er eerder geweest, je kent de weg en je bent er niet alleen. Het is waar Kerst over gaat; je bent niet alleen, juist in dat donker. De aanwezigheid van God begint niet op de routes van ‘ik kan het wel’, ‘ik hoor erbij’ maar op die overwoekerde paden in het donker, de twijfel en de rouw daar wordt een kind geboren.
Vandaag in de psalmlezing deze gedachte:
“Hij zal bevrijden wie arm is en om hulp roept,
wie zwak is en geen helper heeft.
Hij ontfermt zich over weerlozen en armen,
wie arm is, redt Hij het leven.
En hierop volgt niet een volgend couplet met het bezingen van de sterke arm der wet of waardering voor de powerplay. Dit is het, dit is de voorkeur, hier begint en misschien wel eindigt de betrokkenheid van de God van Abraham, Isaak en Jakob. In de kwetsbaarheid van de mens, het naakte bestaan, het besef van lege handen. Niet om daar angstig en klein van te worden, maar juist in het besef hoe kwetsbaar jezelf bent en de ander is. En dat in de zorg voor het kwetsbare, in het laten zorgen voor het kwetsbare in je – de menselijkheid wordt gevonden, en de goddelijkheid. Dat samen. In geloof wordt vaak de kwetsbare mens tegenover de almachtige God geplaatst, en Kerst doet dan de omdraaing – de almachtige mens die in staat is door roeien en ruiten het eigen gelijk te realiseren, en de kwetsbare God. De kwetsbare God zoeken, en mijn eigen kwetsbaarheid onder ogen zien. Niet mijn hobby, kan ik je vertellen. Maar zo tegen het einde van het jaar, als de moeheid onontkenbaar is, komt die wel dichterbij. En dat is, met al het ongemak, een zegen – want daar huist God.
Tot zover vandaag. Een hele goede maandag gewenst en een hele goede week. Meer PopUpGedachtes te vinden op www.popupgedachte.nl – en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.
