De nacht was van licht vannacht
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
De nacht was van licht vannacht – PopUpGedachte vrijdag 17 november 2023
“Geen woord wordt gesproken, geen stem weerklinkt,
geen enkel geluid is te horen;
toch klinkt over heel de aarde hun roep,
hun boodschap dringt door tot de rand van de wereld.”
Dat is de uit de lezing van vandaag en er wérd geen woord gesproken. Even weerklonk er geen stem en was er geen enkel geluid te horen. Laura van Dolron had in Theater aan het Spui in Den rond middernacht haar voorstelling afgerond. Ze speelde Rachel Corrie, de jonge vrouw die een gewelddadige dood stierf toen ze tussen huizen van Palestijnen en bulldozers in was gaan staan in 2003. Het was stil na deze voorstelling, er werd niet geklapt, de voorstelling zelf was een klap. En de stilte van de nacht was terecht. En duister. Het was het begin van een slaapstaking. Omdat mensen in Palestina die nacht ook niet zouden slapen, zoveel familie niet zou slapen, familie van palestijnen, échte familie en hen die zich verwant voelen – en dat zijn er velen. Familie van gijzelaars, waarvan velen fel tegen Netanyahu’s beleid zijn – en toch nu zomaar opgesloten worden in diens kamp.
De nacht was een nacht van delen en verhalen, van elkaars hart horen, van zwijgen en van muziek. Het ging niet over schuld of over oplossing, wel ging het over pijn en verdriet, over woede en over hoop. Geslapen werd er niet in het Theater aan het Spui, wel omhelsd, harten werden verruimd en licht werd gevonden in de werkelijke aandacht van de ander.
Mensen zochten vrede, met heel hun hart - en bescherming voor kwetsbaren. Hadden ze dan allemaal een evenwichtig beeld van de situatie, deden ze recht? Niemand die dat van de ander verwacht, omdat iedereen weet dat dit niet kan. Er werd geluisterd met de oren van het hart. En ik schrijf het hier met wat trillende vingers merk ik. Niet eens van het slaapgebrek want de nacht bood hoop en troost en liefde. Maar kun je het vertellen, kun je hierover vertellen zonder elkaar te verliezen? Ik weet het niet.
De stiltes spraken vannacht, als er even geen woord werd gesproken en geen stem weerklonk en even geen enkel geluid was te horen – dan klonk de roep over heel de aarde het luidst en de boodschap tot aan de randen van de aarde; die van mensen die met heel hun hart roepen om iets van licht, ook al klinken de woorden die rondom de stilte worden gesproken bij iedereen anders.
Mag ik geloven dat jouw hart zo klopt als het mijne? Ook al gruw jij misschien van het woord dat ik gebruik of snap ik niet de partij waar jij van plan bent om op te stemmen. Dat we dat belangrijk maar ook tijdelijk verklaren omdat er onder alles één onhoorbaar hoorbaar geluid is te horen. Soms verwrongen door angst of verstopt in boosheid, soms vermengd met frustratie en vaak met kortzichtigheid vermengt – hoe kunnen we ook anders dan kortzichtig zijn als we ten diepste maar zo kort leven.
Ik hoop op God. En dat betekent dat ik hoop op vrede. En dat het de vrede van Christus is, dus komt door pijn heen en eenzaamheid, door de vraag of je vrienden nog je vrienden zijn en of er licht is aan het einde van de tunnel – en toch en bovenal vrede.
Tot zover vandaag. Een hele goede vrijdag gewenst, en vrede, en alle goeds
