‘Een heilige plicht’
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
‘Het is een heilige opdracht’ – PopUpGedachte maandag 15 december 2025
Het is bijna het einde van de bijeenkomst, tal van sprekers en muzikanten zijn deze oude man al voorgegaan. Hij staat een beetje krom, ik introduceer hem met alle égards. Als hij antwoord, is zijn stem nauwelijks verstaanbaar. Zoveel gruis, zoveel geschiedenis in het stemgeluid van deze oude man. Hij is ondertussen boven de tachtig, op het scherm staat een foto van hemzelf in zijn jonge jaren met een bandrecorder en een microfoon naast Martin Luther King op één van de vele Civil Marches die zij liepen. Harcourt Klinefelter, zoveel jaren later, nog steeds dezelfde man.
Ik ken Harcourt al jaren. Hij woont in Nederland met zijn vrouw Annelies en was altijd betrokken bij initiatieven als We Gaan Ze Halen en wat er verder ook aan relevant werk voor vrede en menselijkheid gedaan werd. Nu staat hij voor in deze Singelkerk, na bijdrages van dansers, muzikanten, erudiete schrijvers die allemaal kosteloos kwamen bijdragen aan dit evenement. Zijn schuurpapieren stem is nauwelijks te volgen, totdat hij zijn speech tevoorschijn haalt. Dan opeens hoor je een oud vuur tevoorschijn komen, een geoefende spreekstem neemt het even over. Opeens hoor je iets van de erfenis van lang geleden, iemand die talloze keren dr. King gehoord heeft, zijn erfenis verder draagt en daar ter plekke even boven eigen kwetsbaarheid uitstijgt. De stem van generaties.
“We are living at a time when the Dream of Martin Luther King is turning into a nightmare” zo begint hij. We leven in een tijd waarin de Droom van Martin Luther King is turning into a nachtmerrie. Als we die willen beëindigen moeten we actief stappen ondernemen om een cultuur te creeeren waarin vrede begint bij jezelf in de geest van liefde. Want zoals Dr King zei; “we móeten leren om samen te leven als broers en zussen anders zullen we samen ten onder gaan als dwazen.
Nu de donkere wolken van polarisatie, onrecht, discrimanatie en geweld zich samenpakken, heb jij een helige plicht om je talenten in te zetten, locaal en nationaal, om mensen te inspireren samen af te rekenen met de verduisterde hemel en het zonlicht binnen te laten. Het licht van liefde, vrede en gelijkheid. Als dit gebeurt, wordt de droom van dr. King, realiteit.”
Je hebt een heilige plicht. Ik ook. Het absurde plan om te gaan lopen is geboren. Van Amsterdam en vanuit andere grote steden in Europa, in optocht, elkaar afwisselend, sommigen een uur, anderen maandenlang – onder een witte vlag – met hoop en wanhoop op weg naar Jeruzalem. Die plek van geweld en segregatie, onderdrukking en pijn. Die plek waar zovelen op hopen dat er vrede van uit zou gaan. Als het geweld, de uitsluiting, genocide en etnische zuivering die daar aan de hand is, ons hier tot op het bot kan verdelen – zou dan vrede, al is het maar het begin (en dat begin is er!) ons ook hier weer kunnen helen? Als we samen optrekken met lege handen van verwachting, een witte vlag van overgave aan elkaar en aan alle kritiek of cynisme dat onze kant op zal waaien; zullen we dan iets leren onderweg?
Het is nogal een zin. Heilige plicht. Maar iets ging aan in mij en in de zaal met de woorden van Harcourt. En ik wil het graag relativeren, een grapje over maken. Maar het kan niet zo goed bij deze. Niet nadat er weer een aanslag is geweest op een Chanuka viering op het strand in Australië, met zoveel doden tot gevolg. Terroristen, mogelijk onder de vlag van IS. Moslims zullen sommigen zeggen. Het lijkt erop dat een andere moslim met blote handen één van de schutters het wapen ontnam. Maar het gaat niet over moslims, joden en christenen of humanisten, atheïsten. Het gaat over hen die in naam van het heiligste waar ze in geloven op pad gaan met haat en wraak – en degenen die in diezelfde naam met de moed der wanhoop werken aan vrede, veiligheid voor alle mensen in deze wereld; ongeacht kleur, cultuur of religie. Moet je daarvoor gaan lopen? Nee. Maar je moet – hoor mij nou eens in ‘moeten’ praten, maar het is toch zo – wel je voeten op dat pad proberen te zetten. Elke dag opnieuw.
Zo, een preek voor vandaag. Geínspireerd door Harky, door de moedige Palestijnse en Joodse vrouwenbeweging, door Chaja Polak en directeur Pax Rolien Sasse, door de speech en muziek van Ghaeth en Lucas, Rivelino en Henry, door de dansen van Chackchouka en door alle mensen die de vonk voelden in de zaal – vaak nog niet weten hoe, waar wel weten dat dit iets van hen vraagt.
tot zover. Een hele goede maandag gewenst. Mocht je nog bij willen dragen aan deze missie, elk steentje is relevant, hier kun je doneren. Vragen? Check Peacewalk.info of neem contact op. Voor nu en voor vandaag. Vrede gewenst, en alle goeds.
