Als het tegenzit
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Als het tegen zit – PopUpGedachte donderdag 14 september 2023
Dat kan, hè? Sterker nog, het kan haast niet dat je niet weet wat het betekent; dat dingen tegenzitten. Vol goede moed, en visie en talent aan de slag, maar dan loop je vast, gaan de dingen niet zoals je wilt of gebeurt er iets in de familie of vriendenkring die de bodem onder je leven wegslaat. Dat is iets meer dan ‘tegenzitten’, maar het heeft dat verlammende effect. Dat al die moed, visie en talent, dat vertrouwen waarmee je op weg was, lijkt weggesijpeld en je een richting bent ingeslagen waar je nu over twijfelt, die unheimisch voelt, dat je niet meer weet of je voor- of achteruit wilt. Oftewel, dat het tegenzit.
Sport biedt mij – en heel veel mensen – een plek om even stoom af te blazen en om even met het lijf en niet met het hoofd bezig te zijn. Voor mij is het vechtsport, voor een ander hardlopen, voor een derde klimmen of voetbal. En die lichamelijke uitdaging heeft z’n waarde. Toch is er iets op mentaal vlak wat ik ervan leer en wat me steeds weer opnieuw verder helpt en dat is simpelweg; niet opgeven als het tegenzit, tenminste niet meteen. Het is altijd een verrassing voor me om te ontdekken dat het lijf meestal ergens onvermoede reserves heeft. Hardlopers weten dit als geen ander. Je hebt dat breekpunt, erdoor heen zit moment, en pas daarna begint de flow. Ik weet er niet alles van, maar heb het weleens gehoord. En ik herken die momenten, die honderden momenten tijdens de trainingen dat je niet meer kunt, dat je op wilt geven, dat je iets anders wilt doen, dat je naar de klok kijkt en wanhopig je afvraagt waarom de tijd niet sneller gaat – om vijf minuten later weer lekker aan de bak te zijn met onvermoede energie. Je hoofd wilde niet meer, je mopperde op jezelf, je twijfelde aan jezelf, je verweet jezelf of de trainer of het weer van alles – en dan is er daardoorheen opeens nieuwe lucht, nieuw licht.
Ik had niet gedacht dat het opnieuw oppakken van mijn trainingen me dat zou brengen. En ik ben heus niet professioneel in die sport, het is maar sport. Maar het zijn wel levenslessen. Want hoe vaak geef ik het niet op in mijn zoektocht naar betekenis, naar verbinding, naar God. Hoe vaak ben ik al afgehaakt op mijn route om te leven met hoop. En afhaken geeft niet, tenminste – even met de handen op de knieën uitblazen, al kun je beter rechtop gaan staan, krijg je sneller weer lucht in je longen – als je maar het onder ogen ziet, jezelf weer opnieuw uitdaagt en het moment ziet zoals het is; nu heb ik even geen puf, nu zie ik het even niet zitten – maar dat zegt niets over straks.
Een mooie illustratie is de tocht door de woestijn van het prille volkje dat Mozes uit Egypte, uit slavernij, wegleidt. Ze zijn net een stuk op weg als dit gebeurt.
Maar door die tocht werd het volk ongeduldig. Het keerde zich tegen God en tegen Mozes: “Hebt gij ons uit Egypte gevoerd om te sterven in de woestijn? Er is geen brood, er is geen wateren dat minderwaardige eten staat ons tegen.”’
Dat is niet alleen tegenslag, dit is het volkomen opgeven, de leider verantwoordelijk maken en de onderbuik laten spreken. Er volgt een vrij furieuze goddelijke reactie, over het zo snel opgeven, maar het punt is natuurlijk dat dit zo herkenbaar is. Je hebt het er op gewaagd, je gaf geloof, hoop, liefde het voordeel van de twijfel, je wilde een goed mens zijn. Maar toen was er tegenslag, pijn, verdriet, uitputting, verlies – en daar ga je dan. Het lijf en de onderbuik roept dat het dit toch niet heeft verdiend, dat als het zo moet het portie maar aan de spreekwoordelijke fikkie mag worden gegeven of je geeft het in stilte op en druipt af. Logisch, natuurlijk gaat het zo, deze momenten. De mystici noemen het de donkere nacht van de ziel – en weten en hebben ervaren dat daar doorheen er licht schijnt. Met alle mopperfases en momenten dat je op de klok kijkt of het nog niet afgelopen is – dan toch op de mat blijven, de sportschoenen weer aantrekken en er nog eens voor gaan. Omdat hoop wel doet leven, omdat de onderbuik z’n plek mag hebben maar niet hoeft te regeren. Omdat je er niet alleen voor staat – en dat is misschien wel het belangrijkste wat er mist in het opgeven van de hoop; het besef dat je er niet alleen voor staat en dat je er niet in je eentje doorheen hoeft te komen. Kijk maar om je heen, boven en naast en achter je. Dat helpt soms zomaar. En het duurt soms even voordat je het ziet
Tot zover even vandaag – een hele goede donderdag gewenst. Meer over de PopUpGedachtes en hoe je eventueel eraan kunt bijdragen, nu al dank voor degenen die dat steeds doen! – op www. Popupgedachte.nl en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.
