Diens paspoort
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Diens Paspoort - PopUpGedachte donderdag 14 december 2023
Het paspoort van de Eeuwige, wat is dat? Kan ik dat vastpakken? En waar dient het toe? Het dient om iemand te identificeren zodat je kunt erkennen; dat is hem, dat is haar, dat is die werkelijk. Nu kan ik me tot die persoon verhouden. Gisteren deelde ik de dichter Mary Oliver’s idee over het goddelijke paspoort en hoe dat eruit zag. Dat klonk zo:
Waarom blijven mensen vragen naar
Gods identiteits papieren
Terwijl het duister dat zich opent naar de ochtend
Meer dan genoeg is?
Denk aan de koningin van Sheba
Als ze aankomt in het koninkrijk van Salomo
Denk je dat zij iemand moest vragen
‘Is dit waar ik moet zijn?’
Maar het is niet enkel licht, het licht heeft een doel, een handeling, een betekenis. Het komt iets doen in de wereld en aangezien volgens de christelijke traditie Gods handelen om participatie vraagt, is het gelijk een uitnodiging aan jou en mij, een vraag om precies dat te doen met het licht dat je in je draagt. De eeuwige brengt leven, dat is het idee. En dat leven is dan weer levengevend bedoeld. Vanochtend schrijft Jesaja dit:
Op kale gronden doe Ik rivieren ontspringen en bronnen in de rotskloven. Van de woestijn maak Ik een waterland, van dorstige bodem een bronnengebied. Ik de woestijn laat Ik ceders groeien, acacia's, mirten en oleasters. In het dorre land zet Ik cipressen neer, en essen en palmen, een menigte bomen. Dan zullen zij zien en erkennen, volledig verstaan en begrijpen, dat de hand van de Heer dat gedaan heeft, dat Israëls Heilige dat heeft geschapen.
Jesaja legt de behoefte aan identificatie van de Eeuwige bloot. Zichtbaar aanwezig, niet alleen met het paspoort van het licht, maar met het brengen van leven op dorre plaatsen, met water waar geen water is, met bomen in woestijnen waar mens en dier kan rusten in de schaduw en eten van de vruchten. Dat is goddelijk werk.
Dus als de wereld woestijnig voelt en het leven dor en droog. Als bommen complete stadswijken terugbombarderen naar onleefbaarheid. Dan is het goddelijk werk om leven te brengen, nieuw water, nieuwe bomen. De eeuwige komt geen olijfgaarden omhakken, maar plant ze op plekken waar je dacht dat het niet mogelijk was. Om te beginnen in je eigen ziel.
Als kerst nadert, het begin van de nieuwe belichaming van christendom, dan hebben we het over een geboren bomenplanter, een bronnengraver in dorstig gebied, iemand die rivieren tevoorschijn doet springen vol leven waar je het niet verwacht. Dat zien, daarop hopen, daar onderdeel van zijn en participeren – daar zit de uitnodiging, de inburgeringscursus en het naturalisatieproces van dat goddelijke land, dat beetje hemel dat verspreid en verbrokkelt over heel de aarde aanwezig is.
Tot zover even de gedachte van vandaag, over licht en water in de donkere grauwe dagen voor Kerst. En in dit alles, of je dit nu mee kunt maken of niet; er een beeld bij kunt vormen of er alleen maar chagerijnig van wordt omdat er geen boom wil groeien en zeker geen water voor handen lijkt te zijn of juist in overvloed – vrede gewenst, en alle goeds.
