Achterlaten
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Achterlaten – PopUpGedachte vrijdag 14 november 2025
Van ‘s ochtends vroeg tot ’s avonds laat gaat het deze dagen bij ons over de pelgrimage van volgend jaar. En waarschijnlijk niet alleen deze dagen maar de komende jaren. Ik weet nog niet wat het gaat betekenen; om de deur van je huis achter je dicht te trekken, de bewoning ervan over te dragen aan anderen en te weten dat je er een jaar lang niet meer terugkeert. Om met z’n vieren uit een rugtas te leven, niet te weten waar je precies slaapt de volgende nacht. Om mensen te ontmoeten, samen op te trekken waarvan je ook geen idee hebt – maar met wie je de weg deelt. En een gezamenlijk verlangen. Achterlaten.
Het is het achterlaten van de veiligheid en voorspelbaarheid. Ook van netwerk en comfort. We weten niet hoe het gaat lopen. De tekst ‘we zullen zien’ is zo ongeveer van elk gesprek hierover de laatste zin. Ik lees met andere ogen de teksten van de dag. En vandaag is het deze:
“Wie zijn leven tracht te redden, zal het verliezen en wie het verliest, zal het behouden.”
Het is de context van de waarschuwing van Jezus van Nazareth voor naderende dreiging. Er is in die oude teksten door creatieve theologen altijd apocalyptische, spannende eindtijd taferelen in gelezen. Over mensen die zomaar mee zouden worden genomen naar de hemel en anderen die achterbleven op aarde. Maar volgens velen gaat het daar helemaal niet over. Jezus waarschuwt voor een op handen zijnde ramp, namelijk de verovering van Jeruzalem door de Romeinen en de totale verwoesting van de tempel. Probeer niet je leventje en je spullen en al wat er is te behouden, dan zal je het verliezen – maar laat het los, vertrek, vlucht.
We lezen er allerlei spirituele wijsheden in. En dat mag vast ook, die tekst heeft wel meer ondergaan. Maar dat het een concrete waarschuwing is voor dreigend gevaar – die in 70 na de geboorte van Christus ook daadwerkelijk heeft plaatsgevonden – dat maakt het niet minder spiritueel. Wel heel concreet.
Vannacht rommelde het in Groningen, een aardbeving die één van de zwaarste ooit is. We weten niet zo goed wat de wereld ons gaat brengen. Qua klimaat en qua politiek. De oude teksten van christendom kunnen ons een kader bieden om niet te vast te zitten aan het hier en nu, aan het hebben en houden. Abraham was een vreemdeling, Jezus had geen steen om z’n hoofd op neer te leggen, zwervers en gasten. In een wereld die onrustig kan zijn, maar ook een briljant stuk schoonheid is in de handen van de Eeuwige. Dat is het basisgevoel van zovelen van de mystici en gelovigen. Het is wat pelgrims oefenen als ze onderweg zijn, het is waarom mensen in kloosters gingen wonen – niet het hebben en houden, maar overgave, eenvoud, thuis zijn zonder je eigen bubbel te creëren.
Het pad naar de pelgrimage brengt ons al op ongedachte plekken. We zullen zien waar de weg ons heen leidt. En de uitnodiging ligt er: om mee te gaan op weg. In dat verlangen naar vrede, in de weg die gekenmerkt wordt door niet-weten en verlangen, door kwetsbaarheid en verzet, door vertrouwen en moed. Wie zijn leventje tracht te redden, zal het verliezen. Wie het verliest zal het behouden. Hoe je ook op weg gaat, waarheen dan ook – deze tekst is een uitnodiging tot vertrouwen.
Tot zover vanochtend. Een hele goede vrijdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
