Kan ik die rust vinden?
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Kan ik die rust vinden – PopUpGedachte 11 september 2025
Dit begon dus ruim 9 jaar geleden. Ik woonde nog op een andere plek in Amsterdam, onze dochter van tien was nog een baby en ik begon overwegingen te schrijven om de dag mee te beginnen. En ze te delen. Vandaag schrijf ik de 1792e editie. Dat had ook niemand kunnen vermoeden. Ik ben er domweg niet mee opgehouden. De vorm is nauwelijks veranderd, het is een behoorlijk ritueel geworden zou je kunnen zeggen. ’S Ochtends om zes uur gaat dan de wekker, waar ik ook ben. Volgende week vanuit Polen, als niet de pleuris nog verder uitbreekt daar en er een beetje een internetverbiding is. Dan lees ik de teksten van de dag en begin te schrijven zonder te weten waar ik dan uitkom. Omdat er iets in de tekst; een woord, een gedachte, een beeld, ergens aan haakt. Geef dat gevoel een titel – zoals vandaag ‘kan ik die rust vinden’ en schrijf. Schrijven geeft net die vertraging in de gedachtenstroom die zorgt dat het een beetje kan gaan samenhangen. Nou en als het dan is geschreven, dan opnemen, ik heb voor elke dag van de week een ander stuk van de fantastische muzikant Alan Spiljak en dan is het even het geluid bijwerken, uploaden en delen. En dan pas is mijn dag begonnen. En ja, dat is op zoek naar rust. Ook al is het iets maken – het is óók rust. Zoals de tekst van vanochtend rust is. En ik in de zinnen van die tekst, in de achtergrond van de woorden, een rust hoor waar ik naar verlang. Die ik een beetje ken, soms. Maar waar ik graag meer van zou willen vinden. De tekst is niet langer een eis of een hoge lat waar ik aan moet voldoen. Het is de stem van een verlangen. Dit staat er:
In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: Tot u die naar Mij luistert zeg Ik: Bemint uw vijanden, doet wel aan die u haten, zegent hen die u vervloeken en bidt voor hen die u mishandelen. Als iemand u op de ene wang slaat, keert hem ook de andere toe; en als iemand uw bovenkleed van u afneemt, belet hem niet ook uw onderkleed te nemen.
Voor de gekwetste en de belaagde kan dit zomaar een dramatische tekst zijn. Iedereen die mishandeld wordt, zou ik oproepen om aangifte te doen, grenzen te stellen, niets daarvan te accepteren. En daarnaast, als ik mijn eigen leven zie en dat van onze wereld, dan denk je toch ook; als dit zou kunnen. Dat we dat leren. Vijanden liefhebben. Nou heb ik persoonlijk geloof ik geen vijanden per se, maar zijn er wel mensen die me graag bestrijden. Of de gedachte die ik breng een slecht idee vinden. En ervoor waarschuwen. Het is makkelijker hen lief te hebben, dan als het gaat om mensen die je geliefden en familie of belangrijke anderen iets verschrikkelijks hebben aangedaan. En toch; als ik dan weer Maoz Inon beluister, wiens beide ouders zijn vermoord op 7 oktober. En zoveel andere Palestijnen en Israeli’s, die moe zijn van de effecten van generaties van haat en de ongelofelijke bende zien die dat oplevert. Zij hebben een sleutel gevonden tot dat wat Jezus hierboven zegt. Omdat het ook al in welbegrepen eigenbelang en wereldbelang zoveel effectiever en heilzamer is – en levenbevorderend. Dit zou de beste strategie zijn voor de mens in de ‘survival of the fittest’; heb vijanden lief, keer andere wang toe etcetera. Maar onze angst, mijn angst en innerlijk verzet, mijn verontwaardiging en rechtvaardigheidsgevoel (of wraakgevoel, ze zijn soms moeilijk te onderscheiden) zijn domweg vaak te groot. Dus ik wil terug wat gejat is, ik wil met gelijke munt terugbetalen en kunnen schimpen op hen die op mij schimpen.
Kan ik die rust vinden? Hoor je het ook, achter deze regels. Een levenshouding, een innerlijke stabiliteit die onafhankelijk van wat de ander doet, in staat is om zelf keuzes te maken over hoe in het leven te staan. Niet langer heen en weer geslingerd door wat de wereld en de ander op je bordje gooit maar een steady, rustige koers. Van liefhebben, afwegen wat er nodig is, ontregelen van de ontregelende ander. Een klap vraagt om een klap of om een jammerend wegkruipen. Wie beide weigert, doorbreekt het patroon. Zo ook voor wie van alles van je eist. Dat vraagt om verzet en daar zit de kracht ervan. Het verliest aan kracht als je aan het systeem niet meewerkt. En dat begint met rust, met autonomie, met overgave aan een manier van leven waar de waardes het voor het zeggen hebben – en allerbelangrijkst; er een vertrouwen is gevonden. Voor de rabbi is dat vertrouwen op God, als dat woord niet werkt zijn er talloze andere namen voor de Eeuwige zelf. Maar daar begint het ergens; niet op dat wat van mij is, of op mijn kracht of wat ook vertrouwen stellen. Zelfs als dat allemaal wegvalt, ben ik nog steeds dat mens, die met hart en ziel geliefde mens, door de Eeuwige zelf. Onnavolgbaar, ongrijpbaar, maar betrouwbaar. Dat idee.
Tot zover vandaag. Een hele goede donderdag gewenst. Meer popupgedachtes te vinden op www.popupgedachte.nl – en zie je op de pelgrimage van volgend weekend in onze hoofdstad? Peacewalkamsterdam.nl
Vrede voor vandaag gewenst, en alle goeds.
