Ruim voldoende
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Ruim voldoende – PopUpGedachte dinsdag 6 mei 2025
Vandaag vlieg ik. En dat is al vermeldenswaard in zichzelf, want dat gebeurt echt alleen bij hoge uitzondering. Maar met een beetje geluk en zegen, komt de PopUpGedachte morgen uit Jeruzalem en wie weet waarvandaan in de dagen daarna. Het is tijd om mensen op te zoeken die inmiddels vrienden geworden zijn, en ik mag deel zijn van een enorme conferentie over vrede en een gezamenlijke toekomst voor iedereen daar, een perspectief waar weinigen in de wereld nog in geloven maar waar deze mensen de hoop en de moed niet voor kunnen en willen opgeven. En ze zijn met velen.
Het zijn mensen die net als jij en ik om zich heen kijken in de wereld, in eigen land en daarbuiten, en weinig hoop zien, weinig reden tot feest. En toch geen seconde twijfelen of ze dit feest gaan vieren, een innerlijke bron van energie die voorstuwt naar een toekomst die ondenkbaar – en tegelijk voor hen onontkoombaar is – het gaat ergens heen, dit is de tijd, het kan niet anders. Want zoals het nu gaat mag en kan het niet langer.
Ik moet aan hen denken als ik de tekst van vandaag lees. Over honger en dorst. Er is zo’n zaligsprekeing, één van die uitspraken uit de serie die door sommigen wel de inaugurele van de rabbi uit Nazareth wordt genoemd. De speech die zijn werk definieert. Zalig zijn zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden. Oh en ook; zalig de vredestichters, want zij zullen kinderen van God genoemd worden. Tijd om eens wat kinderen van God op te zoeken, zogezegd.
De lezing van de dag gaat over honger en dorst. En hoe honger en dorst soms even gestild wordt, maar de volgende dag net zo hard weer opduikt. Dat bij het lezen van de krant of het zien van de berg werk, of bij het bijstaan van vrienden of familie die diep door de pijn heen gaan, dat de maag dan leeg voelt en de keel droog. Waar zijn woorden, waar is perspectief, voeding. Water dat de dorst lest, voedsel dat de maag vult en zich omzet in nieuwe energie voor de dag die komt. De honger lijkt soms even gestild door een mooi moment, door even vergeten, door een dag die goed loopt – en is dan ook zo weer terug. Met de dorst, de droge keel, het niet weten.
Vandaag in de lezing zegt Jezus van Nazareth – als het gesprek gaat over een voedselwonder voor hun voorouders toen ze nog door de woestijn trokken: “wat Mozes u gaf was niet het brood uit de hemel; het echte brood uit de hemel wordt u door mijn Vader gegeven; want het brood van God daalt uit de hemel neer en geeft leven aan de wereld.' Zij zeiden tot Hem: 'Heer, geef ons altijd dat brood.' Jezus sprak tot hen: 'Ik ben het brood des levens: wie tot Mij komt zal geen honger meer hebben, en wie in Mij gelooft, zal nooit meer dorst krijgen.”
Dan sta je toch een beetje beteuterd te kijken. De man pretendeert dat er brood is waar je geen honger meer van krijgt. Maar het komt uit goddelijke sferen en geeft leven. En dan lopen ze niet cynisch weg, maar stellen zich open met een: geef ons altijd dat brood. En dan krijg je dit antwoord; dat hij het zelf is, geloof in hem. Maar daar zitten we niet op te wachten. En het stuit tegen de borst. Zo’n man, wat denkt ‘ie wel.
En toch; geen honger, geen dorst. En waar dan in geloven? Jezus daagt hen uit te geloven in een wereld waarin de Eeuwige tussen de mensen woont. Waar je geen zorgen hoeft te maken om wat te doen, te zeggen, waar je mee te kleden. Waar je uitreikt naar de kwetsbare, de ongeziene en die middenin de kring trekt en waar jij als kwetsbare, ongeziene, middenin de kring wordt getrokken. Waar niet de macht het voor het zeggen heeft, maar de kwetsbaarheid. Waar vergeving vanzelfsprekend is en we niet-wetend ons overgeven aan verlangen naar gerechtigheid en stichten van vrede. En dan een bron ontdekken, die niet afhankelijk is van hoe de politieke wind waait of wat er voor doemscenario’s klaarliggen. We leven niet van de wind en zeker niet van scenario’s – in het volle besef van onze kwetsbaarheid stáán in de wind, verbinding voelen met anderen, brood breken en delen, kome wat komt. Vaak is met meeste van dit voedsel te vinden op de plekken waarvan je vreest dat er het meeste honger wordt geleden – zoals er licht is te vinden in het donker. Het is zoeken en soms op de tast verkennen, maar er is leven te vinden. Voldoende voor vandaag, en morgen wel weer voor morgen.
Tot zover vandaag. Een hele goede dinsdag gewenst – en te midden van alles, waar je ook bent: vrede, en alle goeds.
