From the River
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
From The River – PopUpGedachte dinsdag 2 december 2025
Heersen van de River tot aan de Zee, het is zowel de ambitie van Hamas als die van Netanyahu. Maar voor de schrijver van vandaag in de lezing van de dag, is dat nog lang niet ambitieus genoeg. Daar gaat het over, van zee tot zee, van de rivier tot aan de einden der aarde.
Moge in zijn dagen de rechtvaardige bloeien,
de vrede wereldwijd zijn tot de maan niet meer bestaat.
Moge hij heersen van zee tot zee,
van de Grote Rivier tot aan de einden der aarde.
En laat daar nou de Peacewalk als eerste starten. Er zijn allerlei beginpunten die samenstromen, maar het allereerste beginpunt is Finisterra. Het einde van de wereld, net een paar dagen lopen achter Santiago. Aan zee. 31 januari begint de grote tocht daar. Misschien een enkeling die daar met ons opduikt, misschien zijn het er velen. Het maakt niet uit, onderweg – op zoek naar die wereldwijde vrede.
Toen ik deze qoute onlangs deelde op LinkedIn zei iemand dat het wel een bizar lange weg was. Ik vroeg of hij de route Finisterra-Jeruzalem bedoelde of de weg naar de vrede. Hij vond vooral dat het heersen van vrede wel erg lang op zich liet wachten – en ja en amen. Tegelijk ook dit: Ik ben er diep van overtuigd dat langs al die routes die samen gaan komen van de uithoeken van Europa naar Jeruzalem, in elk dorp en elke stad, er verhalen van vrede te vinden zijn. Van moedige mensen die tegen de keer in op zoek gingen naar gerechtigheid, verzoening en samenleven. Al die vluchtelingenkampen waar ik ben geweest de afgelopen tien tot vijftien jaar zijn drama’s van niet-vrede, gevolgen van angst, uitsluiting, racisme ook – en nog veel meer. Maar wie nog eens kijkt, of eigenlijk niet kijkt maar er een tijdje rondhangt, die ziet ook dit: vrijwilligers van over heel de wereld strijken er neer om pijn te verlichten, te zorgen, te protesteren, te veranderen, te verbinden. Er is een enorme gastvrijheid te vinden en het delen van wat maar nodig is – niet altijd, niet bij iedereen, maar het is er altijd. Vrede, te vinden van zee tot zee, van de rivier tot aan de einden der aarde.
We zijn op weg naar Kerst in het kerkelijk jaar. En de grote heerser van vrede doet geen poging om de machtigen van de troon te stoten. Hij mengt zich niet in de strijd om de troon, met de middelen van de macht. De Eeuwige ondergraaft de structuren van de macht door de angst voor de ander te slopen, zelfs de angst voor de dood. Dat is het vredesplan. Dat is de inzet. En het werkt, over heel de wereld – al werken de systemen lang niet altijd mee.
Hij zal bevrijden wie arm is en om hulp roept,
wie zwak is en geen helper heeft.
Hij ontfermt zich over weerlozen en armen,
wie arm is, redt Hij het leven.
Dat is de weg van de vrede. De ruimte voor de kwetsbare, in de ander en in jezelf. Ruimte maken, soms door met je rug naar de grote stemmen te gaan staan. De tijd te nemen. Te luisteren. Pelgrimeren gaat natuurlijk niet de wereld veranderen, maar het verandert wel de methode. Het gaat haaks staan op de gewone wereld, in elk geval voor even. Een uiting van verlangen.
Maar wat dan vandaag? Misschien dit; de boodschappen van het nieuws, de stem van de angst en de ‘pas op’, vind weerklank in het primitieve deel van ons brein dat wil vechten, vluchten of bevriezen, zo leerde ik. Maar er is een ander deel, dat zachter is, volwassener en wijzer. En die het primitieve deel tot rust mag brengen. Dat gevoed wordt met kleine en grote verhalen van significante verandering, van hoop, van toekomst en zorg. De Eeuwige roept, je innerlijk ook waarschijnlijk. Om vrede. Rechtvaardige, onorthodoxe, ongedachte keuzes van vrede.
Tot zover vandaag even. Een hele goede dinsdag gewenst. En vrede, jawel – al 8 jaar lang als einde van de PopUpGedachte: vrede en alle goeds.
