Waar zit mijn hart?
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Waar zit je hart? – PopUpGedachte woensdag 8 november 2023
Hoe belangrijk is mijn baan eigenlijk voor mij? En dat wat ik hier heb? De plek waar ik woon en het gezin waar ik zo dankbaar voor ben. Hoe belangrijk zijn mijn vriendschappen en de betekenis die ik heb in de levens van anderen? Het maakt me enerzijds tot wie ik ben, anderszijds ben ik ook iemand als die mij ontvallen. Of besta ik dan eigenlijk niet meer? Wie is degene die vader is, die deze projecten runt, die de vriendschappen aangaat – besta ik ook nog los van dit alles? Het is bijna een filosofische vraag, misschien. Al is het beter gezegd, een specifiek spirituele vraag. Ga ik op in de wereld om me heen, maken mijn externe verbindingen wie ik ben? Of ben ik nog individu.
Het is best wel belangrijk dat mijn baan of de projecten die ik doe mij niet definiëren. In die zin dat het voor mij, voor het werk en voor alles, best wel goed is als ik op een gegeven moment kan zeggen dat deze job mij niet meer past – dat het zaak is iets anders te gaan doen of om het project of de taak te veranderen. Dat geldt ook voor mijn relaties. Als mijn leven opgaat in relaties, dan is er nooit meer een tegenover, ze noemen dat symbiose en dan ben ik niet langer denkbaar zonder mijn relaties – en dus niet in staat om me nog als individu daarin te bewegen of toe te verhouden.
Waarom is dat zo belangrijk? Waarom zou ik mezelf ook zonder job en zonder partner moeten kunnen denken? Omdat ik dan pas mijn volledige zelf meebreng in de baan en in de relatie. Met mijn verlangens en wat ik heb te bieden, met mijn pijn en mijn bijdrage. Hoezo is dat een spirituele vraag? Omdat de profeten en Jezus – en waarschijnlijk andere tradities dan de christelijke ook – je altijd vragen om individu te zijn tegenover de eeuwige. Om de onzichtbare God in de ogen te kijken, die er was toen je geboren werd en er zal zijn als je sterft en mogelijk lang daarna – die je vraagt of je nog bent wie je bent, of je nog aan het doen bent wat je moet doen, die je genadig is en je uitdaagt, die vertrouwen in je heeft en je soms bij de hand neemt. Of je dat nu gelooft of niet, dat maakt niet eens uit. Het beeld bevestigt dat je ook bestaat, als alles om je heen niet bestaat.
Ik kom erop omdat Jezus van Nazareth vandaag tegen zijn leerlingen, in die specifieke context, zegt: “Zo kan niemand van u mijn leerling zijn, als hij zich niet losmaakt van al wat hij bezit.” Dat is nogal wat. Erger nog; dat ‘bezit’ moet je breder zien dan spullen, ook je relaties en je rollen als moeder of dochter of echtgenoot. En het is logisch in die context; de beweging die Jezus start is een revolutionaire, in de context van een land onder hoogspanning – bezet door de Romeinen, vol verzetsbewegingen en een religieuze leiding die licht ontvlambaar is. De beweging van Jezus van Nazareth kon je de kop gaan kosten, letterlijk. Anno nu is diezelfde beweging geïnstitutionaliseerd. Er is geen direct gevaar hier in Europa, dat is het succes geweest van die beweging van die rabbi, of van God, zou je kunnen zeggen. Maar welke vraag komt er dan je tegemoet? Alles opgeven om Jezus te volgen? Die vraag ligt er nauwelijks bij de gewone burger, al kan je spirituele overtuiging best spanning opleveren met buren en vrienden en familie.
Ik denk vanochtend dat het dichter bij huis ligt dan je spullen weggeven en als een bedelmonnik je leven doorbrengen. Al kan dat ook een hele boeiende weg zijn om te gaan. Ik besef weer even hoe belangrijk het is om je even los te denken van je relaties, van je spullen, van de plek waar je bent. Want ze definieren je niet, ze zijn je gegeven. En met dat je ook bestaat zonder dat alles om je heen, ben je vrij om je ertoe te verhouden, kun je de moeilijke gesprekken aangaan - kun je jezelf weer bewust geven aan het leven dat zich om je heen heeft vormgegeven. Dat bén je niet, je verhoudt je er toe.
Het zijn wat bespiegelingen waarvan ik niet weet of ik de juiste woorden heb gevonden. Het is zoeken naar iets ongrijpbaars, een manier van leven, een perspectief. En het is spannend, want het is niet een individualistisch verhaal; dat ik voor mezelf zou leven, maar wel een verhaal met aandacht voor het individu – dat ik als mezelf zal leven, niet in een vacuum, maar bedoeld om lief te hebben en geliefd te worden, niet als eigenmachtige koning van mijn leven maar gecreëerd met een doel, door de Liefde zelf en dat ik mijn leven lang uitzoek wat dat betekent en hoe dat vorm te geven. Met alle vallen en opstaan van dien. Daar ergens zit het.
Tot zover vandaag. Een hele goede woensdag gewenst, en vrede, en alle goeds.
